Víehhof

m -(e)s, -höfe жывёльны двор, двор для жывёлы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

зоаветэрына́рны

(ад зоа- + лац. veterinarius = жывёльны)

які датычыць гадоўлі, лячэння і выкарыстання жывёл.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

animality

[,ænɪˈmæləti]

n.

1) жывёльнасьць, зьвяры́насьць у чалаве́ку

2) зьвяры́нае жыцьцё

3) жывёльны сьвет

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

adipose tissue

а) жывёльны тлу́шч

б) злуча́льная тка́нка пад ску́рай і наво́кал ны́рак

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

brutish

[ˈbru:tɪʃ]

adj.

1) жывёльны, як у жывёлы; быдля́чы

2) тупы́, дурны́; неачэ́саны; дзікі́, дзіку́нскі

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

adipose

[ˈædɪpoʊs]

1.

adj.

1) тлу́шчавы, то́ўшчавы

2) тлу́сты

2.

n.

жывёльны тлу́шч

•

- adipose tissue

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

вышэ́йшы, -ая, -ае.

1. Больш высокі (у 1—3 знач.).

Гэты дом в. за той.

Сёлетні ўраджай бульбы в. за леташні.

2. Самы галоўны, кіруючы.

В. орган дзяржаўнай улады.

Вышэйшае камандаванне.

3. Пра самую высокую ступень у развіцці, навуцы, у сістэме адукацыі.

В. жывёльны свет.

Вышэйшая нервовая дзейнасць (спец.). Вышэйшая матэматыка.

Вышэйшая навучальная ўстанова.

○

Вышэйшая мера пакарання — расстрэл, пазбаўленне жыцця.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

глікаге́н

(ад гліка- + -ген)

жывёльны крухмал, які ўтвараецца з цукру крыві ў печані і мышцах.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

bydlęcy

bydlęc|y

жывёльны, быдлячы; для жывёлы;

po ~emu — як скаціна

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

двухпо́лы, ‑ая, ‑ае.

1. Які аб’ядноўвае ў сабе адзнакі мужчынскага і жаночага полу (пра жывёльны арганізм). Цікавы акунь тым, што ён — двухполы. Кожная рыбіна можа быць і самцом і самкай. «Маладосць».

2. Які мае тычынкі і песцікі ў адной кветцы. Двухполыя кветкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)