oak

[oʊk]

1.

n.

дуб -а m. (дрэ́ва) дуб, -у m. (драўні́на)

2.

adj.

дубо́вы

oak leaves — дубо́выя лісты

an oak table — дубо́вы стол

an oak grove — дубро́ва f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

абхва́т, -у, М -хва́це, мн. -ы, -аў, м.

1. Даўжыня па акружнасці, роўная адлегласці паміж распасцёртымі рукамі, якімі ахопліваецца што-н. круглае.

Дуб у два абхваты.

2. Таўшчыня чаго-н., якая вымяраецца па акружнасці.

Ствол баабаба дасягае 45 м у абхваце.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

памары́ць I сов.

1. (всё, многое) помори́ть;

2. (нек-рое время) помори́ть, потоми́ть

памары́ць II сов., спец. (всё и нек-рое время — подвергнуть морению) помори́ть;

п. дуб — помори́ть дуб

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

omszały

абымшэлы; імшалы;

omszały dąb — абымшэлы дуб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

rozłożysty

разложысты, раскідзісты;

rozłożysty dąb — разгалісты дуб

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Дубе́ц ’дубец’ (БРС, Нас., Касп., Шат., Сцяшк., Сл. паўн.-зах.). Рус. ду́бе́ц ’палка, дубец’, укр. дубе́ць ’тс’. Вытворнае (спачатку, магчыма, толькі памяншальнае ’малы, малады дуб’) ад прасл. ’дуб’. Гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 95–96.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

eternal

[ɪˈtɜ:rnəl]

adj.

1) ве́чны; вячы́сты (дуб), векаве́чны

2) адве́чны, спрадве́чны (бало́ты)

3) нязьме́нны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

дуб'е́

1. Дубовы лес (Стол.). Тое ж ду́б'е (Нас. АУ), дуб'ё (Слаўг.), дуб (Слаўг.).

2. Магутныя, вялікія дубы (Стол.). Тое ж дуб'ё, дубаўі́шча, дубішча (Слаўг.).

□ ур. Дуб Круп., в. Добры Дуб Слаўг.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Ветралюб (паэт.) ’дуб’ (КТС). Новаўтварэнне ад вецер і любіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

адзіно́кі, -ая, -ае.

1. Аддзелены ад іншых падобных; без іншых, да сябе падобных.

А. дуб.

2. Які не мае сям’і, блізкіх; які адчувае сябе чужым сярод людзей, далёкім ад іх.

А. чалавек.

3. Які праходзіць, адбываецца ва ўмовах адзіноты.

Адзінокая старасць.

|| наз. адзіно́касць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)