дзірва́н

(літ. dirvónas)

верхні слой глебы, густа зарослы травой; пласт, выразаны з гэтага слоя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

рэ́дка прысл

1. (не густа) dünn;

2. (не часта) sélten

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

ча́ста прысл

1. oft, häufig, óftmals;

2. (густа, шчыльна) dicht; gedrängt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Валяну́ць ’пайсці густа (пра снег); ударыць’ (КТС). Да валіць. Параўн. вальнуць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Рабо́ ’многа, густа’ (Сцяшк.). Утворана ад рабы́ (гл.) з семантычным пераходам ’стракатасць’ → ’мноства’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

раззалаці́ць, ‑лачу, ‑лоціш, ‑лоціць; зак., каго-што.

Густа пакрыць пазалотай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

thick-set, thickset

[,Өɪkˈset]

adj.

1) гу́ста засе́яны, заса́джаны або́ насе́лены

a thick-set hedge — гу́ста паса́джаны жывапло́т

2) каржакава́ты

a thick-set man — каржакава́ты мужчы́на

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дзярні́сты, ‑ая, ‑ае.

Густа прарослы карэннем травяністых раслін; задзірванелы. Дзярністая глеба.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

загу́ста, прысл.

Разм. Надта густа, гусцей, чым трэба. Жыта пасеялі загуста.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ушпіля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.

Разм. Густа ўкрыць чым‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)