m -s, -s гру́па, гурт; вайск. звяно́, аддзе́л, атра́д, кама́нда
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
cluster[ˈklʌstə]n.
1. гро́нка, кісць, пучо́к
2. гру́па; гурт; ку́па
3.comput. кла́стар
4. :ling.a consonant cluster збег зы́чных
Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)
Верані́ца ’чарада’ (Касп.). Параўн. рус.верени́ца ’чарада, натоўп, гурт, рад’. Меркаванні аб этымалогіі гл. Фасмер, 1, 296.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Тубу́н ‘гурт’, тубуно́м ‘гуртам’ (Бяльк.). Да табу́н (гл.) з «гармоніяй» галосных на тэрыторыі дысімілятыўнага акання (Нарысы па бел.дыял., 43).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
вата́га, ‑і, ДМ ‑тазе, ж.
Разм. Тое, што і гурт (у 1, 3 знач.). Па вуліцы, гучна перамаўляючыся, прайшла ватага партызан.Навуменка.Цёплымі днямі.. [хлапчукі] ватагай накіроўваліся на могілкі і гулялі ў вайну.Няхай.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
гурба́, гурма́разм
1. (група, гурт) Grúppe f -, -n; Háufen m -s, -; Schar f -, -en;
ісці́ гурбо́й in Scháren gehen*
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
herd
[hɜ:rd]1.
n.
1) ста́так -ку m., гурт -у m.; чарада́f. (каро́ваў), табу́н -а́m. (ко́ней)
2) гурт, нато́ўп -у m. (людзе́й)
2.
v.i.
трыма́цца ра́зам, ве́сьці сябро́ўства
3.
v.t.
па́сьвіць (каро́ваў, аве́чак)
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
hurma
ж.кніжн.
1.гурт, тлум, натоўп; гурма; ціжба;
2. мноства; куча
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
Тру́па ‘калектыў артыстаў тэатра, цырка’ (ТСБМ, Некр. і Байк.). Запазычана з рускай мовы, у якой слова труппа паходзіць з ням.Truppe ‘трупа’, ‘атрад’, ‘войска’, апошняе запазычана з франц.troupe ‘натоўп, банда’, якое з позналац.trouppus ‘гурт’ і ст.-франк.þrop ‘група’, што ўзнікла ў выніку метатэзы з þorp ‘натоўп, гурт’, ‘сяло’, параўн. ст.-англ.þorp, þrop, англ.thorp ‘вёска’, ням.Dorf ‘тс’ (Фасмер, 4, 109; Чарных, 2, 267; Даза, 729; Васэрцыер, 237; ЕСУМ, 5, 657).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Набанды́жыць ’напіхаць, наладаваць’ (ТС), параўн. укр.набендюжитися ’надуцца’. Да экспрэсіўнага бандыжыць, што можа ўзыходзіць да ба́ндыш ’калун, сякера’ (гл.) або да літ.banda ’статак, гурт’ ці пад.