наара́ць, ‑ару, ‑арэш, ‑арэ; зак.

1. чаго і без дап. Узараць нейкую колькасць зямлі. [Іван Пятровіч:] — Пакуль гэта .. [яравое] паспее, дык пад азіміну вунь колькі наараць можна. Пальчэўскі.

2. што. Разм. Узняць араннем. Завішнюк успомніў, што гэта града, колішняя пагранічная града, якую нааралі ў лонаўскіх лясах у дваццатым годзе. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

се́льга

(фін. selka = спіна, краж)

горная града ў Фінляндыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Груд ’узгорак, груда’. Гл. града́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Гру́да ’глыба, кавалак, камяк’. Гл. града́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

зубча́сты в разн. знач. зу́бча́тый;

~тае ко́ла — зу́бча́тое колесо́;

~тая града́ гор — зу́бча́тая гряда́ гор

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

grzęda

ж.

1. града, градка;

2. седала (для кур)

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Перако́ўка ’папярочная града’ (чэрв., Сл. ПЗБ). Да пе́рак (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Падгра́дзіна, подградина ’расліна гладун гладкі, Herniaria glabra L.’ (Бейл.). Да града.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Казіная гара (Белавежская града) 2/204

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

аблачы́на, ‑ы, ж.

Тое, што і воблака. З галавою хаваюся ў чэрвеньскіх травах, Промні гоняцца ўслед неадступнай асвы, І чародка-града аблачын кучаравых Праплывае-плыве за прастор лугавы. Гаўрусёў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)