жрэц м.

1. рэл., гіст. Ópferpriester m -s, -;

вярхо́ўны жрэц Óberpriester m;

2. перан. іран. Díener m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

soviet​1 [ˈsəʊviət] n. саве́т (орган улады);

the Supreme Soviet Вярхо́ўны Саве́т;

the Soviets Саве́ты;

under the Soviets пад Саве́тамі, пры Саве́тах;

village soviets сельсаве́ты

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

суд, -а́ і -у, М -дзе́ і -дзе, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. -а́, М -дзе́. Дзяржаўны орган, які разглядае і вырашае грамадзянскія спрэчкі і крымінальныя справы.

Народны с.

Вярхоўны с.

2. -а́, М -дзе́. Судовы працэс, разбор грамадзянскай або крымінальнай справы.

Выступіць на судзе.

Павестка на с.

4. -у, М -дзе. Думка, меркаванне аб чым-н.

С. гісторыі (ацэнкі і думкі будучых пакаленняў; высок.).

|| прым. судо́вы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Óber=

паўпрэфікс назоўнікаў, азначае:

1) ве́рхні

2) вышэ́йшы; вярхо́ўны; гало́ўны; ста́ршы; о́бер

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

суперінтэндэ́нт

(лац. superintendens, -ntis = вярхоўны наглядчык)

1) асоба, якая стаіць на чале пратэстанцкай царкоўнай акругі;

2) службовая асоба ў ЗША, якая ўзначальвае дэпартамент народнай адукацыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сеньёр ​1, ‑а, м.

У сярэднія вякі ў Заходняй Еўропе — землеўладальнік, які меў неабмежаваную ўладу на тэрыторыі, якой валодаў. // Вярхоўны феадал у адносінах да сваіх васалаў.

[Ад лац. senior — старэйшы.]

сеньёр ​2, ‑а, м.

У Іспаніі — форма ветлівага звароту да мужчыны (ужываецца ў спалучэнні з іменем або прозвішчам асобы). // Разм. Назва асобы мужчынскага полу.

[Ад лац. senior — старэйшы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сеньёр​1

(лац. senior = старэйшы)

землеўладальнік у сярэдневяковай Зах. Еўропе, што меў неабмежаваную ўладу на тэрыторыі, якой валодаў; вярхоўны феадал (сюзерэн) у адносінах да сваіх васалаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

саве́т, ‑а, М ‑веце, м.

1. (з вялікай літары). Орган дзяржаўнай улады, які ажыццяўляе дыктатуру рабочага класа і з’яўляецца формай палітычнай арганізацыі сацыялістычнага грамадства. Вярхоўны Савет СССР. Савет Саюза. Савет Нацыянальнасцей. Вярхоўны Савет БССР. Раённыя Саветы народных дэпутатаў. // толькі мн. (Саве́ты, ‑аў). Пра Савецкую ўладу. Мацней сціскаючы вінтоўкі, Саветы пойдзем бараніць. Глебка.

2. Назва некаторых органаў дзяржаўнага кіравання, якія складаюцца з выбарных або прызначаных асоб і маюць кіраўнічае значэнне ў жыцці дзяржавы, у дзейнасці якой‑н. галіны гаспадаркі. Савет Міністраў СССР. Рэспубліканскі Савет прафесійных саюзаў.

3. Распарадчы або дарадчы калегіяльны орган пры якой‑н. установе, арганізацыі, таварыстве і пад. Савет Бяспекі ААН. Вучоны савет інстытута. Педагагічны савет школы. Савет атрада. Мастацкі савет тэатра. Камандзірскі савет. Трэнерскі савет спартыўнага таварыства.

•••

Савет старэйшыя — орган сесіі Вярхоўнага Савета СССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

óber

a

1) ве́рхні, вышэ́йшы

2) гало́ўны, старэ́йшы, вярхо́ўны

die ~en Schúlklassen — старэ́йшыя кла́сы шко́лы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

supreme [s(j)u:ˈpri:m] adj.

1. вышэ́йшы, вярхо́ўны;

the supreme good вышэ́йшае шча́сце, вышэ́йшае дабро́;

reign supreme непадзе́льна ўлада́рыць

2. найвялі́кшы, найважне́йшы;

supreme courage найвялі́кшая хра́брасць

3. апо́шні; максіма́льны;

at the supreme moment у апо́шні мо́мант

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)