verláuten

es verláutet, dass… — ка́жуць, што…; ста́ла вядо́ма, што…

wie verláutet — як ста́ла вядо́ма

er hat nichts ~ lássen* — ён не дае́ пра сябе́ ве́стак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

гасцява́нне, ‑я, н.

Знаходжанне ў гасцях. [Грыша], вядома, будзе прыязджаць сюды на канікулы, у водпуск, але гэта ўжо будзе гасцяванне — не больш. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гармі́ыум

(н.-лац. honnidium)

ніткаватая зялёная водарасць сям. улотрыксавых; вядома некалькі прэснаводных, паветраных, глебавых відаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

паасо́бнік, ‑а, м.

Уст. Экземпляр чаго‑н. Гэта апошняя.. заключная частка гісторыі аднаго паасобніка кнігі «Жалейка», надрукаванай, як вядома, яшчэ ў 1908 г. Лужанін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

по́дслух, ‑у, м.

Абл. Падслухванне. Цімоха агортвае страх: А што, калі стане вядома, Як потайкам ён па начах Выходзіць на подслухі з дому? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаарганіза́цыя, ‑і, ж.

Арганізацыя сваёй працы, дзейнасці. [Хведар Мікалаевіч:] — Самаарганізацыя трэба вышэйшая. Увага да, жывога жыцця, вядома, самая пільная. Урастаць трэба ў калектыў, Сцяпан Міхайлавіч. Мыслівец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цітрава́нне, ‑я, н.

У хіміі — выяўленне колькасці рэчыва, якое змяшчаецца ў якім‑н. растворы, шляхам параўнання яго рэакцый з рэакцыямі раствору, канцэнтрацыя якога вядома.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́замус

(н.-лац. esomus)

рыба атрада карпападобных, якая пашырана ў дэльце ракі Ганг; вядома як акварыумная.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ала́х м. Алла́х;

◊ а. яго́ ве́дае — алла́х его́ зна́ет;

аднаму́ ала́ху (бо́гу, чо́рту і пад.) вядо́ма — одному́ алла́ху (бо́гу, чёрту и т.п.) изве́стно

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

бясспрэ́чна,

1. Прысл. да бясспрэчны.

2. у знач. пабочн. Несумненна, вядома. Той каляндар адрыўны, што на сценцы ў бацькоў, — Кніга, бясспрэчна, карысная для хлапчукоў. Куляшоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)