Прып (пріп) ’перадпечны выступ з цаглянай пляцоўкай’ (Нік. Очерки). Няясна. Відаць, з пры́пек ’выступ печы’ (гл.) з адсячэннем фіналі слова, успрынятай у якасці памяншальнага суфікса ‑ек.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зубе́ц, -бца́, мн. -бцы́, -бцо́ў, м.
1. Востры выступ на інструменце, прыладзе, частцы машыны.
З. пілы.
Зубцы бараны.
Зубцы ў граблях.
2. звычайна мн. Надбудова на крапасной сцяне ў выглядзе слупкоў, размешчаных на аднолькавай адлегласці.
|| памянш. зу́бчык, -а, мн. -і, -аў, м. (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
Vórbau
m -(e)s, -ten вы́ступ (будынка)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Zínne
f -, -n во́стры вы́ступ; зу́бец (сцяны)
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
Gesíms
n -es, -e карні́з, гзымс; вы́ступ
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
мы́шчалка, ‑і, ДМ ‑лцы; Р мн. ‑лак; ж.
Выступ або патаўшчэнне на канцах касцей шкілета, якое служыць для прымацавання мышцаў або ўваходзіць у склад сучлянення.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
рэбо́рда, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.
Спец. Кругавы выступ па краі кола, шківа і пад., які прадухіляе сход кола з рэйкі, рэменя са шківа і пад.
[Фр. rebord.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зубе́ц зуб, род. зу́ба м., мн. зубы́, -бо́ў; (выступ) зубе́ц, -бца́ м.;
стена́ с зубца́ми сцяна́ з зубца́мі.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
зубе́ц, ‑бца, м.
1. Востры выступ на інструменце, прыладзе працы, частцы машыны і інш.; зуб (у 2 знач.). Зубцы бараны. □ Вастрыў .. [Мікола] пілу, Зубцы правяраючы строга. Броўка.
2. звычайна мн. (зубцы́, ‑оў). Надбудова на сцяне збудавання ў выглядзе слупкоў, размешчаных на аднолькавая адлегласці. Зубцы крамлёўскай сцяны. // Востры выступ на паверхні, абрысах чаго‑н. Зубцы кардыяграмы. □ Месяц ужо высока плыў над цёмнымі зубцамі зарэчнага бору. Ракітны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кранштэ́йн, ‑а, м.
1. Выступ у сцяне для падтрымання карніза, балкона і пад.; кансоль (у 1 знач.).
2. Гарызантальная апора для прымацавання дэталі, механізма да вертыкальнай паверхні.
[Ад ням. Kragstein.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)