падсце́нак, ‑нка, м.

Уст. Мураваны выступ у сцяне для ўстойлівасці; ніжняя частка сцяны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́ркер, ‑а, м.

Спец. Паўкруглы, трохвугольны або мнагагранны зашклёны выступ у сцяне будынка.

[Ням. Erker.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́тыркнуць, -ну, -неш, -не; вы́тыркнуў; -ні; -нуты; зак., каго-што (разм.).

Выставіць, высунуць за межы чаго-н.; утварыць выступ.

В. ногі ў праход.

В. галаву.

|| незак. вытырка́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

скапа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак., што.

1. Капа́ючы, зрэзаць (выступ, няроўнасць глебы).

С. бугарок.

2. Пакапа́ць паверхню зямлі ў многіх месцах.

Крот скапаў увесь агарод.

|| незак. ско́пваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

контрфо́рс, ‑а, м.

Вертыкальны выступ, рабро ў сцяне, плаціне і пад. для павышэння яе ўстойлівасці.

[Фр. contre-force — процідзейная сіла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паз, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Вузкая шчыліна або выемка, у якую ўстаўляюць выступ другога прадмета пры замацаванні.

2. Вузкая доўгая шчыліна паміж бярвёнамі, брусамі, якая звычайна запаўняецца мохам.

|| прым. па́завы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

карні́з, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Гарызантальны выступ у верхняй частцы будынка, над вокнамі, дзвярамі.

2. Прыстасаванне над акном звычайна ў выглядзе папярочнага бруса, на якое вешаюць шторы, парцьеры.

|| прым. карні́зны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

апсі́да, ‑ы, ДМ ‑дзе, ж.

Спец. Паўкруглы (радзей шматвугольны) выступ у сцяне хрысціянскіх царкоўных будынкаў; абсіда.

[Ад грэч. apsís (apsídos) — скляпенне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

цы́пель, ‑я, м.

1. Востры канец чаго‑н., выступ у чым‑н. Цыпель ключа.

2. Клін матэрыі.

[Польск. cypel з ням. Ziepfel.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зу́бчык, ‑а, м.

Памянш. да зуб (у 2 знач.), да зубец; невялікі выступ на чым‑н. Зубчыкі ключа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)