Вучальні́к ’вучань’ (Шат., З нар. сл.). Няясна, магчыма, кантамінацыя вучань і вучанік (гл.) з падваеннем н (вучань + нік), якое ў выніку распадабнення дало ‑льн‑ (уплыў назоўнікаў на ‑альнік?); аднак не выключаны ўплыў з боку польск. uczelny ’які служыць для вучобы’, uczelnia ’школа, вучэбная ўстанова’ і інш.; параўн. і чэш. učedník ’вучань’, ст.-чэш. učedlník ’тс’, адносна якіх гл. Махэк₂, 666.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

слесарчу́к, ‑а, м.

Разм. Памочнік або вучань слесара (звычайна недарослы).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чацвёрачнік, ‑а, м.

Разм. Вучань, студэнт, які пастаянна атрымлівае чацвёркі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

uczeń

м. вучань, школьнік; навучэнец;

uczeń u krawca — вучань краўца

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

студы́ец, -ды́йца, мн. -ды́йцы, -ды́йцаў, м.

Вучань студыі (у 3 знач.), а таксама артыст студыі (у 4 знач.).

|| ж. студы́йка, -і, ДМ -ды́йцы, мн. -і, -ды́ек.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

тро́ечнік м (вучань) Dúrchschnittsschüler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

неўспрыі́млівы, ‑ая, ‑ае.

Які дрэнна ўспрымае, засвойвае, разумее што‑н. Неўспрыімлівы вучань.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тро́ечнік, ‑а, м.

Разм. Вучань, студэнт, які пастаянна атрымлівае тройкі за вучобу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

kominiarczyk

м. вучань камінара

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

apprentice​1 [əˈprentɪs] n. ву́чань у ма́йстра;

apprentice training прафесі́йнае навуча́нне, вучнёўства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)