отаскапі́я

(ад гр. us, otos = вуха + -скапія)

метад даследавання вуха пры дапамозе атаскопа.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

малато́чак, -чка, мн. -чкі, -чкаў, м.

1. гл. малаток.

2. Назва розных ударных прыстасаванняў у некаторых механізмах і інструментах.

М. у раялі.

3. Адна са слыхавых костачак сярэдняга вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

атаско́п

(ад гр. us, otos = вуха + -скоп)

медыцынскі інструмент для даследавання вуха; вушное люстэрка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ву́шка​I ж. памянш. гл. вуха I

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

каляву́шны, ‑ая, ‑ае.

Які знаходзіцца каля вуха. Калявушная залоза.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вушні́к, ‑а, м.

Разм. Урач, які лечыць хваробы вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

lobe

[loʊb]

n.

мо́чка f. (ву́ха)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

отаскапі́я, ‑і, ж.

Спец. Метад даследавання вуха пры дапамозе атаскопа.

[Ад грэч. ús, ōtós — вуха і skopéō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

атаско́п, ‑а, м.

Медыцынскі інструмент для даследавання вуха; вушное люстэрка.

[Ад грэч. ús (ōtós) — вуха і scopéō — гляджу.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ларынго́лаг, ‑а, м.

Урач — спецыяліст па хваробах вуха, горла, носа.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)