атаско́п

(ад гр. us, otos = вуха + -скоп)

медыцынскі інструмент для даследавання вуха; вушное люстэрка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Ву́шкі (ў лапцях) (Інстр. 1, 80), ’жабры’ (карэліц., Шатал.). Да ву́ха, назвы такога тыпу характэрны для частак прадметаў, што нагадваюць вуха па форме, параўн. ву́ха, ву́шка ў іголцы і інш., ці маюць падобнае размяшчэнне.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ту́ркнуць ‘затрубіць у вуха «турр!»’ (Касп.), ‘крыкнуць «тур-р-р» у вуха’ (зэльв., Нар. словатв.). Гукапераймальны дзеяслоў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гноецячэ́нне, ‑я, н.

Выцяканне гною (у 2 знач.). Гноецячэнне з вуха.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тугава́ты, ‑ая, ‑ае.

Трохі тугі. Сівалоб, хоць і тугаваты быў на здагадку, усё ж такі здагадаўся: яны [даяркі] яшчэ нічога не ведаюць. Сабаленка.

•••

Тугаваты на вуха — тое, што і тугі на вуха (гл. тугі).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязву́хі, ‑ая, ‑ае.

Без вуха, аднавухі; без вушэй. // Без вушка. Бязвухі збан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

środkowy

środkow|y

сярэдні;

ucho ~e анат. сярэдняе вуха

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Míttelohrentzündung

f - мед. запале́нне сярэ́дняга ву́ха

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

schwérhörig

a - тугі́ на ву́ха, глухава́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

hárthörig

a тугі́ на ву́ха, глухава́ты

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)