самавыяўле́нчы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да самавыяўлення. Паэты.. дзень пры дні пісалі адны самавыяўленчыя вершы і санеты. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сваяўство́, -а́, н. (разм.).

1. Адносіны паміж людзьмі, якія маюць агульных продкаў, а таксама паміж сваякамі тых, хто пажаніўся.

Быць у сваяўстве з кім-н. С. зрабілася відам роднасці, сваяцтва.

2. перан. Падабенства, блізкасць па змесце, прыкметах, уласцівасцях.

Першыя вершы былі ў непасрэдным сваяўстве з Багдановічам.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пясня́р, песняра, м.

Паэт. Пра выдатнага народнага паэта, вершы якога перакладаюцца на музыку, становяцца песнямі. Хлопцы і дзяўчаты падхоплівалі вершы .. песняроў і распаўсюджвалі іх вусна па ўсёй ваколіцы. Бядуля. // перан.; каго-чаго. Той, хто апявае, праслаўляе каго‑, што‑н. Пясняр рэвалюцыі. □ Дзень добры, друг, Наш бацька Колас — Народа нашага пясняр! Прыходзька.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асана́нс, ‑у, м.

Паўтарэнне ў вершы аднолькавых або падобных галосных гукаў; недакладная рыфма, у якой супадаюць толькі націскныя галосныя гукі.

[Фр. assonance.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

úngereimt

a

1) нерыфмава́ны

2) недарэ́чны, бязглу́зды

~e Vérse — бе́лыя ве́ршы

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

безгусто́ўнасць, ‑і, ж.

Адсутнасць добрага густу, пачуцця прыгожага; праяўленне дрэннага густу. Літаратуршчына і безгустоўнасць часам трапляюць і.. ў нядрэнныя вершы. «Полымя».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падшы́ў Зараснік-самасейка на месцы ляда (М. Багдановіч. Вершы, 1967, 59).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

ікт

(лац. ictus = удар)

рытмічны націск у вершы, які не заўсёды супадае з граматычным.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

стих​I

1. (стихотворная речь) верш, род. ве́рша м.;

разме́р стиха́ паме́р ве́рша;

2. мн. стихи́ ве́ршы, -шаў;

чита́ть стихи́ чыта́ць ве́ршы;

3. (строка стихотворения) радо́к, -дка́ м.;

4. (в библии) сціх, род. сціха́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

верш м літ

1. (твор) Gedícht n -(e)s, -е;

вершы піса́ць Gedíchte schréiben*; díchten vt;

2. (вершаваная мова) Vers m -es, -е;

рыфмава́ныя вершы geréimte Vérse;

нада́ць чаму-н вершава́ную фо́рму etw. in Vérse kléiden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)