выкана́ўца, ‑ы, м. і ж.

1. Той, хто выконвае ажыццяўляе што‑н. Выканаўца работ. □ [Камісар:] — Каб ніводная душа не ведала аб гэтай справе, выканаўцамі будзеце вы асабіста. Лынькоў.

2. Той, хто выступае з выкананнем мастацкага твора. Дыктар коратка называў аўтараў музыкі і выканаўцаў. Новікаў.

•••

Судовы выканаўца — службовая асоба, якая ажыццяўляе рашэнні суда па выканаўчых лістах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

персо́на

(польск. persona, ад лац. persona)

1) асоба (часцей у іранічным сэнсе) (напр. важная п., уласнай персонай — сам, асабіста);

2) асоба пры разліках абслугоўвання, пераважна за сталом (напр. накрыць стол на шэсць персон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

персо́на

(лац. persona)

1) іран. асоба (напр. важная п., уласнай персонай — сам, асабіста);

2) асоба пры разліках абслугоўвання, пераважна за сталом (напр. накрыць стол на шэсць персон).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

person [ˈpɜ:sn] n.

1. чалаве́к, асо́ба;

a very important person ва́жная асо́ба

2. ling. асо́ба;

the first person пе́ршая асо́ба

♦

in person асабі́ста;

in the person of smb. fml у чыёй-н. ро́лі, у ро́лі каго́-н.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

АФІЦЭ́РСКІ СКЛАД,

адміністрацыйна-прававая катэгорыя асоб, якія маюць ваен. або ваен.-спец. падрыхтоўку (адукацыю) і асабіста прысвоеныя афіцэрскія званні; асн. частка ваен. кадраў дзяржавы. Асобы афіцэрскага складу могуць знаходзіцца непасрэдна на ваен. службе, лічыцца ў запасе або быць у адстаўцы. Ва Узбр. сілах Рэспублікі Беларусь афіцэрскі склад падзяляецца на малодшы, старшы і вышэйшы (гл. ў арт. Званні воінскія).

т. 2, с. 135

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

bodily

[ˈbɑ:dəli]

1.

adj.

1) цяле́сны, фізы́чны

bodily pain — фізы́чны боль

bodily strength — фізы́чная сі́ла

2) цяле́сны, матэрыя́льны

our bodily life — існава́ньне, жыцьцё на́шага це́ла, на́шае фізы́чнае існава́ньне

2.

adv.

1) асабі́ста, ва ўла́снай асо́бе

He came bodily — Ён прыйшо́ў асабі́ста

2) пагало́ўна; усе́ ра́зам; як адзі́н

The audience rose bodily — Гледачы́ ўсе́ ўста́лі, як адзі́н

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

цвярдзе́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; незак.

1. Станавіцца цвёрдым, больш цвёрдым (у 2–7 знач.). З поўначы цягнула сухім холадам, зямля прыкметна пачала цвярдзець. Хомчанка.

2. перан. Станавіцца непахісным, мужным, вынослівым. Мы помнім, як трубы трубілі трывогу, як сэрцы ад болю цвярдзелі, што камень. Броўка. Звычайна пасіўная, нават кволая, .. [маці] непахісна цвярдзела, калі што датычылася дзяцей або яе асабіста. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Persón

f -, -en персо́на, асо́ба, чалаве́к

ich für méine ~ — што да мяне́

in éigener ~ — асабі́ста

j-n von ~ kénnen* — ве́даць каго́-н. асабі́ста

in éigener ~ — ула́снай персо́най

óhne Ánsehen der ~ — не гле́дзячы [не зважа́ючы] на асо́бы

so éine ~! — пагардл. ну і фрукт!

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

прыва́тны

(польск. prywatny, ад лац. privatus)

1) які належыць пэўнай асобе, не грамадскі, не калектыўны;

2) які датычыць каго-н. асабіста, асабісты (напр. п-ая перапіска);

3) адзінкавы, не агульны, не тыповы (напр. п. выпадак).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

уручы́ць, уручу, уручыш, уручыць; зак., каго-што, каму-чаму.

Перадаць з рук у рукі, аддаць асабіста каму‑н. Уручыць пісьмо. Уручыць тэлеграму. Уручыць дыплом. □ [Пісар:] — Прабачайце, Андрэй Пятровіч, што патурбаваў вас: я павінен уручыць вам пакет, бо мне прадпісана аддаць яго пад распіску. Колас. / Пра медалі, ордэны. Перад вечарам генерал уручыў узнагароды. Мележ. // перан. Даверыць. Нам Радзіма ўручыла скаткі, Аўтаматы і спакой граніц. Бураўкін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)