Махру́тка ’замухрышка’ (Касп.) складае з рус. моўнай тэрыторыяй адзіны арэал: махришко ’лахманы’, махрютка ’маўклівы чалавек’. Да махры́ (гл.). Параўн. таксама замухры́шка (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

éinheitlich

a

1) адзі́ны, уніфікава́ны

2) аднаду́шны

3) аднаста́йны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

◎ Ле́нткі ’рухавы, хуткі’ (воран., Сцяшк. Сл.). Складае адзіны арэал з усх.-малапольск. lętki (з другаснай назалізацыяй), якое з lelkKlekki ’тс’. Да лёгкі (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

uniform​2 [ˈju:nɪfɔ:m] adj. адзі́ны, аднаро́дны, адно́лькавы;

be of (а) uniform length мець адно́лькавую даўжыню́;

uniform data transfer comput. уніфікава́ная перада́ча да́ных

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

гатэ́рыя

(палінез. hatteria)

адзіны сучасны прадстаўнік паўзуноў атрада дзюбагаловых, які захаваўся на пясчаных астравах Новай Зеландыі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

unique [ju:ˈni:k] adj.

1. адзі́ны, уніка́льны;

a unique opportunity выклю́чная магчы́масць

2. infml незвыча́йны, надзвыча́йны;

a rather unique little restaurant даво́лі незвыча́йны рэстара́нчык

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Прызаўны́ць ’засмуціцца’ (Бяльк.), прізаўны́ць ’засумаваць’ (Юрч. СНС). Прэфіксальнае ўтварэнне ад зафіксаванага там жа уныва́ць ’падаць духам’. Стварае адзіны мікраарэал са смал. призауны́ть ’зрабіцца маркотным, засумаваць, прыціхнуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

інтэгра́льны

(п.-лац. integralis)

1) які мае адносіны да інтэграла (напр. і-ыя ўраўненні);

2) цэласны, адзіны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мураве́йнік ’парода мядзведзяў (Ursus formicarius, якія любяць раскопваць мурашнікі’ (Анік., Нас., Касп.). Разам з рус. пск., цвяр., перм. муравейник складае адзіны паўн.-бел.-рус. арэал. Да рус. мураве́й ’мурашка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

сіндыкалі́зм, ‑у, м.

Дробнабуржуазная апартуністычная плынь у рабочым руху канца 19 — пачатку 20 стст., прыхільнікі якой адмаўлялі неабходнасць класавай барацьбы пралетарыяту, стварэння пралетарскай дзяржавы і разглядалі эканамічную барацьбу як адзіны шлях да сацыялізму.

[Фр. syndicalisme.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)