áblesen

* vt чыта́ць (па чым-н.)

am Gesícht ~ — прачыта́ць што-н. на чыі́м-н. тва́ры, адга́дваць па тва́ры

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ábrackern

1.

vt зму́чыць

2.

(sich) mit

(D) му́чыцца; фам. (пра)валэ́ндацца (з чым-н., з кім-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

éifrig

1.

a стара́нны, заўзя́ты, руплі́вы

2.

adv заўзя́та, руплі́ва

~ (bei etw. D) sein — руплі́ва займа́цца (чым-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

éingewöhnen

1.

vt прывуча́ць

2.

(sich)

(in a) прывыка́ць (да чаго-н.); звыка́цца, асво́йвацца (з чым-н.); акліматызава́цца

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

éinweihen

vt

1) (урачы́ста) адкрыва́ць; асвяча́ць

2) дзялі́цца (з кім-н., чым-н.), адкрыва́ць (каму-н. што-н.)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

fórtleben

vi праця́гваць жыць, увасабля́цца (у чым-н.)

sein Náme wird durch die Jahrhúnderte ~ — яго́ імя́ перажыве́ стаго́ддзі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

з’е́сці сов.

1. в разн. знач. съесть; (при вежливом приглашении к еде — ещё) ску́шать; (немного — ещё) пое́сть;

з. я́блык — съесть я́блоко;

з. пе́рад даро́гай — пое́сть пе́ред доро́гой;

свякру́ха гато́ва з. сваю́ няве́стку — свекро́вь гото́ва съесть свою́ неве́стку;

тума́н з’еў снег — тума́н съел снег;

іржа́ з’е́ла тру́бы — ржа́вчина съе́ла тру́бы;

з. свайго́ канкурэ́нта — съесть своего́ конкуре́нта;

2. разг. (растерзать зубами) загры́зть;

ваўкі́ з’е́лі аве́чку — во́лки загры́зли овцу́;

3. (испортить, продырявливая) съесть, изъе́сть, источи́ть;

моль з’е́ла фу́тра — моль съе́ла (изъе́ла, источи́ла) мех;

4. (о рыбе) склева́ть;

◊ з. зу́бы — (на чым) зу́бы съесть (на чём);

жыўцо́м з. — живьём съесть;

пуд со́лі з. — пуд со́ли съесть;

саба́ку з. — (у чым, на чым) соба́ку съесть (в чём, на чём);

ду́лю з. — оста́ться не со́лоно хлеба́вши;

га́дка з. і шкада́ кі́нуць — погов. проти́вно съесть и жа́лко вы́плюнуть;

ве́дае ко́шка, чыё са́ла з’е́ла — посл. зна́ет ко́шка, чьё мя́со съе́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Ля́паць 1, ля́пыць, ле́патэ ’ўтвараць рэзкі стук, шум пры ўдарах, штуршках; удараць з ляскам’, ’біць, можна стукаць па чым-небудзь’, ’клекатаць (пра бусла)’, ’ляскаць зубамі’, ’пазяхаць, адкрываць і закрываць рот’ (Нас., ТСБМ, Мядзв., Гарэц., Растарг., Бяльк., Шат., Ян., Мат. Гом., Сл. ПЗБ), ’жраць’ (Мат. Гом.), ’трашчаць бразготкай’ (швянч., Сл. ПЗБ); ля́пнуць ’прапасці, згінуць’ (Сцяшк.), ’упасці з шумам’ (Нас., Грыг.), ’выцяць, ударыць’ (КЭС, лаг.), ля́пнуцца ’ўпасці’ (Шат., ТСБМ). Укр. ля́пати, рус. ля́пать, н.-луж. lapaś, в.-луж. lapać, мар. ľapat, славац. ľapac, славен. lapati, серб.-харв. ла́пати, макед., балг. ла́пам. Прасл. lʼapati ’ўдараць, моцна стукаць, пляскаць’, ’жраць, есці ўголас’. Гука- і рухапераймальнае ад ляп! Незалежна ўтвораны аналагічныя ўтварэнні ў іншых і.-е. мовах: літ. lapénti, lapóti, tapsė́nti (< lap! — для выражэння падзення, цяжкага ступання, хуткага хапання), ст.-грэч. λάπω ’ліжу’, ’жру, хлябчу’, арм. lapʼem ’лізаць’, ням. lappen ’тс’, ’хлябтаць’, алб. lʼap ’тс’, франц. laper ’хлябтаць’ (Бернекер, 1, 690; Слаўскі, 4, 50–51; Махэк₂, 320; Фасмер, 2, 552).

Ля́паць 2 ’гаварыць бязглуздзіцу’, ’гаварыць рэзка, нетактоўна, неабдумана’ (Нас., ТСБМ, Касп., Мат. Гом., Растарг., КЭС, лаг.; міёр., Нар. лекс.; в.-дзв., свісл., Сл. ПЗБ). Да ля́па 1 (гл.). Сюды ж ляпа́цца ’хваліцца’ (дзятл., Сцяшк. Сл.).

Ля́паць 3 ’падаць (пра снег)’ (паст., воран., шальч., Сл. ПЗБ), ’пляскаць, плюхаць’ (ТС), ганц. ля́пацца ’падаць (пра снег)’. Да ля́па 3 (гл.). Відавочна, у гэтых лексем пазней развілося рухапераймальнае значэнне ’кідаць густое, ліпкае’, ’кідацца чым-небудзь ліпкім’ (ТСБМ).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Сыта́ ’мёд або цукар, разведзены гатаванай вадой’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Касп., Маш., ТС, Растарг., Сцяшк., Сл. Брэс.), ’засалоджаная мёдам вада як абрадавая страва’ (Сержп. Прымхі, Серб. Вічын, Арх. Вяр., Ян.; слаўг., Нар. сл.; рагач., ганц., карэліц., З нар. сл.; ЛА, 5), ’раствор мёду або цукру для падкормлівання пчол’ (Анох.; слаўг., Нар. сл.), тое ж сыць (Мат. Гом.), ’страва з кавалачкаў хлеба, пакрышаных у салодкую ваду’ (Сл. Брэс.), ’страва з цёртых канапель’ (Сл. Брэс.; лун., Шатал.), сюды ж сы́ціца ’напой з перабрадзіўшай сыты’ (ТС), саці́ца ’напой на сотавым мёдзе’ (Барад.), сыты́ця ’тс’ (Доўн.-Зап., Пін.). Укр. сита́, рус. сыта́, стараж.-рус. сыта́ ’вада, падсалоджаная мёдам, гатаваны мёд’. Слова без пэўнай этымалогіі; на аснове польск. woda miodem nasycona ’вада, сычоная мёдам’ Гараеў (356) выводзіў ад *sytъ ’сыты’; супраць Міклашыч (336). Набліжалі таксама (Мюленбах-Эндзелін, 3, 1129) да ст.-прус. sutristio ’сыроватка’, літ. sutré, sùtros ’памыі, мутная брудная вадкасць, асадак’, лат. sutra ’гнаявая жыжка’, ст.-ірл. suth ’сок, малако’; Брандт (РФВ, 24, 189) і Ільінскі (РФВ, 62, 139) звязвалі таксама з *sъtъ, гл. соты. Гл. Фасмер, 3, 820; ЕСУМ, 5, 244. Сюды ж сыці́ць ’падсалоджваць ваду, квас мёдам і пад.; настойваць мёд на чым-небудзь’, якому адпавядаюць укр. сити́ти ’падсалоджваць’, рус. сыти́ть ’тс’, польск. sycić ’запраўляць чым-небудзь’: sycić miód ’перарабляць пчаліны мёд на пітны’, што паводле Борыся (590), да прасл. *sytiti ’рабіць сытым, насычаць, карміць’, ад *syty (гл. сыты).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

organic

[ɔrˈgænɪk]

adj.

1) аргані́чны

Starch is an organic compound — Крухма́л — арганічнае рэ́чыва

2) аргані́чны, нутраны́; непары́ўна зьвя́заны з чым-н.

Canada is an organic whole, made up of ten provinces — Кана́да — гэ́та аргані́чная цэ́ласьць, што склада́ецца зь дзесяці́ праві́нцыяў

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)