grizzle
[ˈgrɪzəl]
1.
n.
1) сівава́тыя валасы́
2) сівы́ ко́лер
3) сівы́ конь або́ і́ншая жывёліна
2.
adj.
сівы́, сівава́ты, зь сівы́мі валаса́мі, сівагало́вы
3.
v.t.
рабі́ць сівы́м
4.
v.i.
сіве́ць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
jumper
I [ˈdʒʌmpər]
n.
1) скаку́н -а́ m. (спарто́вец, конь), скаку́ха f.
2) парашуты́ст -а m.
3) Electr. перамы́чка, злуча́льны ка́бель
II [ˈdʒʌmpər]
n.
1) жано́чы джэ́мпэр
2) рабо́чая блю́за або́ хала́т
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
spent
[spent]
1.
v., p.t., p.p. of spend
2.
adj.
1) ужы́ты, скарыста́ны
spent gas — адпрацава́ны газ
2) змардава́ны, змо́раны, загна́ны
a spent horse — загна́ны конь
a spent swimmer — змо́раны плыве́ц
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
ко́нік 1, ‑а, м.
1. Памянш.-ласк. да конь (у 1 знач.); невялікі конь. Конік быў не такі ўжо і благі на выгляд. Маленькі, як жарабя, сівай масці. Якімовіч.
2. Дзіцячая цацка, падобная на каня, конскую галаву. Дзеці дзьмуць у .. конікі. Дзірачкі пальчыкамі перабіраюць. Бядуля.
3. Дзіцячая гульня — язда вярхом на палачцы. Гуляць у конікі.
•••
Марскі конік — трапічная і субтрапічная марская рыбка, галава якой падобная на конскую.
Быў конік, ды з’ездзіўся — тое, што і была кабылка, ды з’ездзілася (гл. кабылка).
Выкінуць коніка гл. выкінуць.
ко́нік 2, ‑а, м.
1. Насякомае, якое скача і стракоча крыламі. Луг зялёны жыццём дыша — Конікі трашчаць. Колас. Кузьма сеў на кучу свежай саломы, з якой за ўсе бакі пырснулі маленькія конікі. Дуброўскі.
2. Птушка сямейства сітаўкавых.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Tórheit
f -, -en глу́пства, неразва́жлівасць
◊ Álter schützt vor ~ nicht — ≅ конь на чатыро́х нага́х і то спатыка́ецца; сівізна́ ў бараду́, а чорт у рабры́ну
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)
запалі́цца сов.
1. (загореться огнём) заже́чься;
~лі́лася святло́ — зажёгся свет;
2. воспали́ться;
рука́ мо́цна ~лі́лася — рука́ си́льно воспали́лась;
3. (приобрести запал) запали́ться;
конь ~лі́ўся — ло́шадь запали́лась;
4. перен., см. загарэ́цца 5
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
kozioł
м.
1. казёл;
2. спарт. конь;
3. козлы (сядзенне ў павозцы);
kozioł ofiarny — ахвярны казёл;
uparty jak kozioł — упарты як асёл
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
спако́йны, -ая, -ае.
1. Які знаходзіцца ў стане спакою, маларухомы або нерухомы.
Спакойная рака.
Сядзець спакойна (прысл.).
2. Які выражае спакой (у 2 знач.), без душэўных трывог, перажыванняў.
Спакойнае жыццё.
На сэрцы спакойна (прысл.).
3. Стрыманы, ураўнаважаны, ціхмяны, які нікога не раздражняе.
С. конь.
Спакойнага нораву чалавек.
4. Роўны ў сваім працяканні.
Спакойная хада.
Спакойная гутарка.
5. Не ваенны, мірны.
С. час.
6. Які нічым і нікім не парушаецца, адбываецца ў спакоі.
Спакойная старасць.
7. Прыемны для вока (пра святло, фарбы і пад.).
Спакойныя фарбы пейзажаў.
Спакойнае, мяккае святло.
|| наз. спако́йнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
знясі́лены, ‑ая, ‑ае.
1. Дзеепрым. зал. пр. ад знясіліць.
2. у знач. прым. Крайне стомлены, абяссілены. Знясілены арганізм. □ Ціха, асцярожна ехаў грузавік — як стомлены, знясілены конь. Пестрак. // Які сведчыць аб знясіленні; худы, слабы. Знясіленыя рукі. □ [Сотнікаў] сабраў у сабе ўсё, на што яшчэ здольна было яго знясіленае цела, і, памагаючы сабе вінтоўкай, з натугай пераступаў нагамі. Быкаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
каро́ста, ‑ы, ДМ ‑сце, ж.
1. Заразная хвароба скуры ў чалавека і жывёл, якая суправаджаецца гнойнай высыпкай і моцным свербам. Заразіцца каростай. // Гнойныя струны пры гэтым захворванні. Конь у каросце.
2. перан.; чаго або якая. Прыкры адбітак, след якіх‑н. уздзеянняў, звычаяў. Індывідуалістычная кароста. □ Але людзі — не ан[ё]лы, не з усіх удалося саскрэбці каросту мінулага. Васілевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)