уцэ́ліць, -лю, -ліш, -ліць; зак., у каго-што і каму ў што.
Страляючы, кідаючы або ўдараючы, папасці ў каго-, што-н.
Камень уцэліў яму ў патыліцу.
У. каменем у акно.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
перада́цца, ‑дасца; зак., каму.
Перайсці ад каго‑н. каму‑н. (пра настрой, пачуцці і пад.). Вясёлы настрой камандзіра перадаўся і салдатам. Шамякін. Выехаўшы за горад, Анісімаў націснуў на газ, і машына, нібы ёй перадалася нецярплівасць гаспадара, стралой паімчалася па роўнай, асфальтаванай дарозе. Шахавец. // Распаўсюдзіцца, стаць вядомым. Ці то Аўдоля не ўмоўчала і каму-небудзь пад вялікім сакрэтам шапянула, ці то яно з воласці як перадалося ў вёску, але пайшла такая гаворка [пра дэзерціраў] па сяле. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
саслужы́ць, ‑служу, ‑служыш, ‑служыць; зак., што.
У выразе: саслужыць службу каму-чаму — а) выканаць што‑н. па просьбе каго‑н., зрабіць паслугу каму‑н. Каршукоў нецярпліва прыспешваў Ядвісю. Ён быў як апантаны, даведаўшыся, што зброя ёсць. — Цяпер ты мне яшчэ адну службу саслужыш, — гаварыў ён.. — Людзей трэба. Асіпенка; б) прынесці карысць каму‑, чаму‑н.; адыграць пэўную ролю ў чым‑н. — Вазьмі, Тарасе, свой аўтамат, — гаварыў Кірыла, — саслужыў ён мне службу верную... Гурскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
nalać
зак. наліць;
nalać komu sadła za skórę — дапячы каму; дацца ў знакі каму
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
вто́рить несов.
1. (кому, чему) паўтара́ць (каго, што); (поддакивать) падта́кваць (каму, чаму);
2. муз. турава́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
ана́фема церк., прост. ана́фема, -мы ж.;
◊
предава́ть ана́феме (кого) абвяшча́ць ана́фему (каму), аддава́ць ана́феме (каго).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
противове́с м., прям., перен. проціва́га, -гі ж.;
◊
в противове́с (кому, чему) у проціва́гу (каму, чаму).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
соотве́тствующий
1. прич. які́ (што) адпавяда́е (каму, чаму);
2. прил. адпаве́дны;
3. прил. (подходящий) прыда́тны.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Пазы́чыць ’даць каму-н. што-н. у доўг; узяць у каго-н. што-н. у доўг, на час’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Яруш., Шпіл., Мядзв., Бессон., Шат.), позы́чыць (ТС). Рус. зах. позы́чить ’тс’, ст.-рус. позычити (XIV ст.). З польск. pożyczyć ’браць, даваць у доўг’ ад pożytek ’карысць, выгада’ (Фасмер, 3, 304). Адносна ‑з‑ гл. зычыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
грубія́ніць grob sein (каму-н gégen A), Gróbheiten ságen
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)