Verbum

го́рдасць, -і, ж.

1. Пачуццё ўласнай годнасці, самапавага.

Нацыянальная г.

2. Пачуццё задавальнення ад сваіх або чыіх-н. поспехаў.

Г. за сяброў.

3. Пра таго, кім (чым) ганарацца.

Сын — мая г.

4. Ганарыстасць, напышлівасць.

Яго абвінавачвалі ў празмернай гордасці.

гра́фіка, -і, ДМ -фіцы, ж.

1. Від выяўленчага мастацтва, заснаваны на стварэнні рысункаў контурнымі лініямі і штрыхамі, а таксама творы гэтага мастацтва.

2. Абрысы пісьмовых або друкаваных знакаў, літар.

Беларуская г.

|| прым. графі́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

гусце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е; незак.

Рабіцца густым або больш густым.

Лес гусцее.

Туман гусцее.

|| зак. загусце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е і пагусце́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -е́е.

ві́цца, ую́ся, уе́шся, уе́цца; уёмся, уяце́ся, ую́цца; ві́ўся, віла́ся, віло́ся; ві́ся; незак.

1. Расці завіткамі.

Хмель уецца вакол дрэва.

Валасы ўюцца.

2. Рабіць звілістыя рухі або мець звілісты напрамак.

Паміж гор вілася рэчка.

3. Лятаючы, кружыцца.

Пчолы ўюцца роем.

вы́ліцца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -льецца; зак.

1. з чаго. Выцечы, выйсці вон (пра вадкасць).

Вада вылілася з бочкі.

2. перан., у што. Прыняць той або іншы выгляд; ператварыцца.

Раздражненне вылілася ў форму пратэсту.

|| незак. выліва́цца, -а́ецца.

вы́стаяць, -таю, -таіш, -таіць; -тай; зак.

1. што. Прастаяць доўга або з цяжкасцю.

В. чаргу за білетам.

В. на нагах цэлую змену.

2. перан. Не паддацца, вытрымаць, устаяць.

В. супраць ворага.

В. у барацьбе.

|| незак. высто́йваць, -аю, -аеш, -ае.

гайда́, выкл., у знач. вык. (разм.).

1. Ужыв. як загад або заклік ісці куды-н.

Г. ў поле!

Г. ў лес па ягады!

2. Ужыв. для абазначэння хуткага адыходу, ад’езду куды-н.

Садзіся ў машыну і г. ў вёску.

атруці́цца, -учу́ся, -у́цішся, -у́ціцца; зак.

1. Захварэць або памерці ў выніку ўздзеяння на арганізм атрутнага рэчыва.

А. грыбамі.

2. Скончыць жыццё самагубствам, прыняўшы атруту, ядавітае рэчыва.

|| незак. атру́чвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

|| наз. атру́чванне, -я, н. і атручэ́нне, -я, н.

бу́нкер, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Металічная або бетонная скрыня для часовага захоўвання збожжа, вугалю і іншых матэрыялаў.

Б. для зерня.

2. Падземнае жалезабетоннае ўкрыцце.

3. Спецыяльнае наземнае збудаванне з байніцамі для вядзення агню.

|| прым. бу́нкерны, -ая, -ае.

бу́рны, -ая, -ае.

1. Неспакойны, навальнічны, з бурамі.

Б. дзень.

Б. акіян.

2. Які бурліць, парыўны.

Бурныя рэкі.

3. Які моцна праяўляецца; хвалюючы, гарачы.

Бурнае захапленне.

4. Які імкліва праходзіць або развіваецца.

Б. рост заводаў.

|| наз. бу́рнасць, -і, ж.