blank

[blæŋk]

1.

n.

1) пусто́е месца

2) блянк -у m.

application blank — блянк для зая́вы

3) пу́стка f. (духоўная)

My mind is a complete blank — Я нічо́га ня памята́ю

4) пусты́ лятарэ́йны біле́т

5) праця́жнік (замі́ж прапу́шчанага сло́ва)

2.

adj.

1) пусты́; чы́сты, нясьпі́саны

sheets of blank paper — лісты́ чы́стае папе́ры

2) незапо́ўнены

a blank form — незапо́ўнены блянк

3) пусты́

a blank stare — пусты́, утаро́плены по́зірк

a blank outlook for the future — без надзе́і на бу́дучыню

4) бязду́мны, тупы́

There was a blank look on his face — У яго́ быў тупы́ вы́раз тва́ру

5) по́ўны, абсалю́тны

blank silence — по́ўная цішыня́

blank stupidity — абсалю́тная дурно́та

6) халасты́, сьляпы́

a blank cartridge — халасты́ патро́н

7) суцэ́льны, глухі́

a blank wall — глуха́я сьцяна́

3.

v.t.

абыгра́ць “усуху́ю”

•

- draw a blank

- in blank

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

book

[bʊk]

1.

n.

1) кні́га, кні́жка f.; кні́га для вядзе́ньня раху́нкаў

2) том -у m.; ча́стка f. (кні́гі)

the books of the Bible — кні́гі Бі́бліі

3)

а) лібрэ́та, indecl., n. (сло́ўны тэкст о́пэры, апэрэ́ты)

б) тэкст п’е́сы

4) за́пісы закла́даў (на ко́нскіх ска́чках)

5) кні́жачка f.

a book of tickets — кніжачка біле́таў

2.

v.t.

1) запі́сваць у кні́гу, у сьпіс

2) замаўля́ць, запі́сваць

to book a seat on the plane — заказа́ць ме́сца (у самалёце)

to book a passenger — запіса́ць у сьпіс пасажы́раў

3) ангажава́ць

The lecturer is booked for two nights — Ле́ктар запро́шаны на два вечары́

3.

adj.

кніжны

book learning — кні́жныя ве́ды

•

- book in

- bring to book

- by the book

- close the books

- in one’s book

- keep a book

- keep books

- like a book

- on the books

- the Book

- throwthe book at

- without book

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

top

I [tɑ:p]

1.

n.

1) верхаві́на f. (гары́), вярша́ліна f. (дрэ́ва)

2) верх -у m.

the top of the table — верх стала́

3) найвышэ́йшае або́ пе́ршае ме́сца

to be at the top of the class — быць найле́пшым ву́чнем у кля́се

4) на́крыўка f., ве́ка, ве́чка n. (гаршка́)

5) верх -у m. (аўтамабі́ля)

6) маку́шка f.

7) ве́рхняя ча́стка адзе́ньня (блю́зка, швэ́дар)

2.

adj.

1) ве́рхні

the top shelf — ве́рхняя палі́ца

2) найбо́льшы

at top speed — з найбо́льшай ху́ткасьцю

top price — найвышэ́йшая цана́

3.

v.t.

1) накрыва́ць ве́чкам

2) дасяга́ць ве́рху, зэні́ту

They topped the mountain — Яны́ зайшлі на са́мы ве́рх гары́

3) перавыша́ць, быць найле́пшым

•

- at the top of one’s voice

- from top to toe

- on top of everything else

- over the top

- top off

- blow one’s top

II [tɑ:p]

n.

ваўчо́к -ка́ m. (ца́цка)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

figure

[ˈfɪgjər]

1.

n.

1) лі́чба

Arabic figures and Roman figures — ара́бскія й ры́мскія лі́чбы

2) ко́лькасьць, ва́ртасьць f., кошт -у m.

3) Geom. фігу́ра f., це́ла n.

4) фігу́ра f., стан -у m., по́стаць, будо́ва f., вы́гляд -у m. (чалаве́ка)

5) фо́рма f., абры́с -у m.

6) выда́тная асо́ба, фігу́ра f. (у гісто́рыі), хара́ктар -а m. (у рама́не)

7) во́браз -у m.

figure of perfection — во́браз даскана́ласьці

8) малю́нак -ку m., дыягра́ма, ілюстра́цыя f.

9) узо́р -у m. (на ткані́не)

10) сы́мбаль -ю m., эмбле́ма f.

2.

v.t.

1) падлі́чваць; вылі́чваць

2) абазнача́ць лі́камі

3) перадава́ць, пака́зваць, адлюстро́ўваць, ілюстрава́ць

4) аздабля́ць, упрыго́жваць, убіра́ць (фігу́рамі, узо́рам або́ арнамэ́нтам)

5) сымбалізава́ць

6) informal ду́маць, меркава́ць

7) уяўля́ць сабе́

3.

v.i.

1) лічы́ць, рахава́ць

2) займа́ць ме́сца (у гісто́рыі), фігурава́ць

•

- a figure of speech

- figures

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

за́гарадзь

1. Абгароджанае месца для жывёлы ў полі або ў лесе, а таксама каля хлява (БРС). Тое ж загарода, зы́гарада (Паст).

2. Загароджанае месца для пашы на выгане або каля гумна (Сміл. Шат.).

3. Наогул усякае абгароджанае месца (Слаўг.).

4. Агароджа (БРС). Тое ж загарода (БРС), зы́гарада (Паст.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

point​1 [pɔɪnt] n.

1. спра́ва, пыта́нне; гало́ўнае, сэнс, значэ́нне, су́тнасць, (характэрная) ры́са;

miss the point не зразуме́ць сэ́нсу;

that’s just the point сапраўды́, (вось) і́менна, у тым вось (якра́з) і спра́ва;

that’s not the point спра́ва не ў гэ́тым

2. кро́пка, пункт, дзяле́нне шкалы́;

the boiling/freezing point кро́пка кіпе́ння/замярза́ння

3. пункт, ме́сца;

a point of departure пункт адпраўле́ння

4. мо́мант;

at this point у гэ́ты мо́мант;

She’s on the point of leaving. Яна збіраецца пайсці;

at/on the point of death пры сме́рці

5. вастрыё, кане́ц;

a needle/pencil point ко́нчык іго́лкі/ало́ўка

6. кро́пка (якая аддзяляе дзесятковы знак ад цэлага ліку);

four point six (4.6) чаты́ры цэ́лыя і шэсць дзяся́тых

7. sport ачко́

♦

if/when itcomes to the point калі́ дахо́дзіць да спра́вы;

When it came to the point he couldn’t face it. Калі дайшло да справы, ён спужаўся;

make a point of doing smth. лічы́ць што-н. ва́жным, істо́тным;

a point of honour спра́ва го́нару;

up to a (certain) point у пэ́ўнай ступе́ні

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

start​2 [stɑ:t] v.

1. пачына́ць; пачына́цца;

start up a swimming club адкрыва́ць клуб для заня́ткаў па пла́ванні

2. прыво́дзіць у рух;

start a machine заво́дзіць мато́р;

start a quarrel выкліка́ць сва́рку;

start (on) а bottle адкаркава́ць бутэ́льку

3. ру́хацца з ме́сца, адпраўля́цца

4. уздры́гваць; здры́гвацца

♦

to start with перш-на́перш, пачына́ючы з

start back [ˌstɑ:tˈbæk] phr. v. адско́кваць наза́д;

He started back in fear. Ён ад страху адскочыў назад.

start in [ˌstɑ:tˈɪn] phr. v. (on)

1. бра́цца (за якую-н. справу);

start in on homework бра́цца за ўро́кі

2. крытыкава́ць, ла́яць

start off [ˌstɑ:tˈɒf] phr. v. infml

1. (with) пачына́ць гавары́ць; пачына́цца;

The dictionary starts off with the letter А. Слоўнік пачынаецца з літары А.

2. (on) прымуша́ць гавары́ць не сціха́ючы, «заво́дзіць» каго́-н.

start out [ˌstɑ:tˈaʊt] phr. v.

1. выпраўля́цца ў даро́гу

2. збіра́цца зрабі́ць што-н.;

He started out to write a book. Ён пачаў пісаць кнігу.

start up [ˌstɑ:tˈʌp] phr. v.

1. узніка́ць (не чакана), з’яўля́цца

2. ху́тка расці́;

New houses are starting up in our district. У нашым раёне хутка вырастаюць новыя дамы.

3. пачына́ць;

start up a conversation распача́ць размо́ву

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ву́ха Глухое, зацішнае, непраходнае месца, звычайна мокрае, лясістае (Слаўг.). Тое ж ву́шка (Краснап.).

□ ур. Ву́хава (балота) каля в. Кульшычы Слаўг., ур. Мядзве́жжае Вушка (глухое месца, лес) каля в. Калінаўка Краснап.

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

Ра́ка ’труна для мошчаў святых’ (ТСБМ), ’дамавіна’ (Ласт.). Параўн. рус. ра́ка ’склеп, каўчэг, куфэрак’, ст.-рус. рака ’куфэрак з мошчамі святых’, палаб. rakåi/råtʼåi ’каробачка, скрыня’, чэш. rakev ’труна’, славац. rakev ’скрыня’, славен. raka ’магіла, склеп’, rakev ’труна’, серб. ра̏ка ’пахавальны склеп’, ’выкапаная магіла’, балг. ра́ка ’куфэрак з мошчамі святых’, ст.-слав. рака ’тс’. У беларускую мову трапіла, імаверна, з ц.-слав. мовы. Як і paкавіна 2 (гл.), узыходзіць да *raky з метатэзай *ork‑ > *rak‑, што можа ўспрымацца як пранікненне з германскіх, параўн. гот. arka, ст.-в.-ням. arahna/archa, звязаныя з семантыкай ’зачыняць’ і роднасныя да лац. arco ’каўчэг’, arca ’скрыня, склеп’ < arceō ’зачыняю, затрымліваю’ (Праабражэнскі, 178; Фасмер, 3, 437–439; БЕР, 6, 169–170; ESJSt, 12, 746). Гл. таксама Жураўлёў, Язык и миф, 204 (з літ-рай).

Рака́ ’прыродны вадаём, які пастаянна цячэ’ (ТСБМ, Бяльк.), рэка́ (ашм., Сл. ПЗБ; ТС), параўн. укр. ріка́, рус. река́, польск. rzeka, в.-луж. rěka, палаб. rʼéka, чэш. řeka, славац. rieka, славен. reka, серб. ре́ка, харв. rijéką, балг. река́, ст.-слав. рѣка. Большасць этымалогій адносіць прасл. *rěka да і.-е. *erei‑ ’цячы’, параўн. ст.-інд. rayah/ráyas ’струмень’, rīyatē ’рухаецца, пачынае цячы’, ri‑ ’даць цячы’, rī‑ ’цячы’, rīti‑ ’рака’, rītís ’рух, бег’, retas ’цячэнне’, rīnas ’той, што цячэ’, с.-ірл. rīan ’рака, дарога’, с.-н.-ням. rîn ’ток вады’, гальск. Renos ’рака Рэйн’, венг. Rajna ’тс’. Традыцыйна звязваецца з прасл. *rěj‑ati ’цячы’, *rei‑/*roi‑ > *roika > *rěka (Фасмер, 3, 464 з аглядам папярэдняй літ-ры). Рэшткі дыфтангічнага вымаўлення *rej‑/*roj‑ у некаторых слав. мовах, напрыклад, харв. rijeka, яшчэ больш пацвярджаюць гэту тэорыю. Брукнер (461) параўноўвае польск. rzeka з польск. zdrój ’крыніца’ < *roj‑ ’усё, што выцякае, пырскае’. Параўн. таксама праро́й ’праліўны дождж’ (бяроз., Шатал.), рус. дыял. заройный дождь ’залева’, ст.-рус. нарои ’раз’юшанасць, імкненне’. Адсюль рака можа азначаць не проста тое, што цячэ, а што цячэ бурліва, імкнецца, рве (Этимология–1978, 98), таму звязана з рынуць, рынуцца ’імкліва кінуцца’, рус. рвение ’імкненне’, нарыв ’тое, што імкнецца прарвацца’, рьяный ’імклівы’, што таксама ад праслав. *roj‑/rьj‑/*rьu‑. Параўноўваючы лац. rīvŭs ’паток, струмень’ з прасл. *rěka следам за Марцінэ (Word 12, I, 3), Мартынаў (БЛ, 5, 64–65) узнаўляе развіццё: прасл. *rěka < *roi‑u‑ka < і.-е. *roi‑u‑/*rei‑u > лац. rīvŭs. Важна, што лац. rīvŭs адначасова азначае і ’канал’, параўн. ням. rinnen ’цячы, працякаць’, а Rinnen ’жолаб, канава’. У гаворках сустракаецца атаясамліванне назвы ракі і рэчышча: рэчанне ’рака і рэчышча’, за рэчаннем ’за ракой’, параўн. таксама рача́ліна ’месца стоку талай і дажджавой вады’ (навагр., Нар. словатв.), гл. Можна меркаваць, што рака, як і ручай, азначалі роў, а не паток вады, і належалі да этымалагічнага гнязда з каранямі *rъv‑/*rū‑ > *ryti/*rъvati ’рваць’; тады *ryti < *rūti < *routi/*roiti ’рыць’, а не ад *rějati ’цячы’. Адсюль *rěka < *roi‑ka ’тое, што прарывае зямлю’, а не ’тое, што цячэ па зямлі’, параўн. рус. маск. ру́тина ’глыбокае месца ў рацэ’. Лявіцкі (2, 88) мяркуе, што герм. rain з семай ’мяжа, край леса, край канавы’ з’яўляецца пашырэннем і.-е. *rei‑/*roi‑ ’драпаць, рэзаць, секчы’, што абвастрае ў *roi‑ka > *rěka семантыку ’мяжа’, а гэта функцыя спрадвечна была ёй уласціва. Пры розных версіях слова ўзыходзіць да адной і.-е. базы *rei‑/roi‑, што магло азначаць ’рваць, рыць’ і ’цячы, імкнуцца’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

АЎТАПАРТРЭ́Т

(ад аўта... + партрэт),

выява (вобраз) мастака, выкананая ім самім; разнавіднасць партрэта. Выконваецца звычайна з дапамогай люстэрка, фотаздымка, па ўяўленні. Адлюстроўвае не толькі вонкавае падабенства, але і раскрывае ўнутраны свет мастака, яго схільнасці, погляды.

Вядомы з антычнасці (Фідый) і сярэднявечча. Пашыраны ў творчасці мастакоў Адраджэння (Рафаэль, А.Дзюрэр). Аўтапартрэт маньерызму (16 ст.) характарызуецца ўскладненасцю вобразнай структуры. Аўтапартрэт 17 ст. мае спавядальны характар, у ім раскрываецца сац. аблічча мастака (Н.Пусэн, П.П.Рубенс, Рэмбрант). У аўтапартрэце 18 ст. падкрэсліваліся і рысы прыватнага жыцця мастака (Ж.Б.Шардэн, Дж.Рэйналдс). Істотнае месца займаў аўтапартрэт у мастацтве рамантызму, прадстаўнікі якога сцвярджалі каштоўнасць творчай асобы і яе багатага духоўнага жыцця. На мяжы 19—20 ст. жанр аўтапартрэта часта выбіраецца для адлюстравання ўласнага светаўспрымання і жывапіснай канцэпцыі мастака (П.Сезан, В. ван Гог, М.Урубель). У 20 ст. вобразна-кампазіцыйны кірунак аўтапартрэта значна ўскладніўся.

У бел. выяўл. мастацтве першыя спробы аўтапартрэта, верагодна, звязаны з Ф.Скарынам і яго малюнкамі для гравюр у шэрагу выданняў. Жывапісныя аўтапартрэты з’явіліся ў 2-й пал. 18 ст. У 19 ст. выдатныя аўтапартрэты стварылі К.Альхімовіч, В.Ваньковіч, Я.Дамель, Я.Кругер, Ю.Пешка, А.Ромер, К. і Б.Русецкія, Н.Сілівановіч, Ф.Смуглевіч, Я.Сухадольскі; на пач. 20 ст. — Ю.Пэн, Ф.Рушчыц, М.Шагал. Аўтапартрэты 1920—30-х г. адметныя імкненнем спасцігнуць самога сябе (П.Гаўрыленка, П.Сергіевіч, М.Тарасікаў). У 1940—60-я г. ствараліся традыцыйныя аўтапартрэты, у якіх асн. ўвага аддавалася вонкаваму абліччу (І.Ахрэмчык, В.Грамыка, Н.Воранаў, Р.Кудрэвіч, Л.Лейтман, М.Манасзон, Ф.Мадораў, П.Раманоўскі, М.Тарасікаў, У.Кухараў). У 1970-я г. да аўтапартрэта звярталіся Г.Вашчанка, В.Варламаў, Н.Варвановіч, В.Грамыка, Л.Дударанка, Г.Лойка і інш. У 1980-я г. ў жанры аўтапартрэта з’яўляюцца творы са складаным прадметна-прасторавым асяроддзем, інтэлектуальныя, «маскарадныя», калі мастак выступае ў пэўным амплуа (Ф.Янушкевіч, Г.Ціхановіч). Часам тэматычнай асновай аўтапартрэтаў становяцца ўспаміны мастака, роздум над жыццём, уласныя думкі і ідэі (М.Савіцкі «Вязень № 32815», Г.Вашчанка «Роздум», В.Сумараў «Мой свет», М.Селяшчук «Датычнасць») або аўтапартрэт уводзіцца ў сюжэтныя кампазіцыі, тэматычныя ці групавыя партрэты (Л.Шчамялёў «Нядзеля», Э.Белагураў «Сямейны партрэт», І.Бархаткоў «Бацька і сын»). Сучасны перыяд развіцця аўтапартрэта адметны імкненнем да шматмернасці вобраза, узмацнення псіхал. асновы, філас. падтэксту.

Літ.:

Зингер Л.С. Автопортрет в системе жанров // Зингер Л.С. Очерки теории и истории портрета. М., 1986;

Яго ж. Автопортрет в советской живописи. М., 1986.

М.І.Цыбульскі.

т. 2, с. 118

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)