расплоди́ть сов.

1. распладзі́ць, разве́сці, разгадава́ць;

расплоди́ть расте́ния (живо́тных) распладзі́ць (разве́сці, разгадава́ць) раслі́ны (жывёлу);

2. перен. распладзі́ць;

расплоди́ть безде́льников распладзі́ць гультаёў;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

цыбу́льны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае цыбуліну (у 1 знач.), развіваецца з цыбуліны (у 1 знач.). Цыбульныя расліны.

2. Які мае адносіны да цыбулі (у 2 знач.). Цыбульны смак. □ Дзямід Сыч, сербануўшы пару лыжак цыбульнай мешаніны, адхінуўся ад стала. Паслядовіч.

3. у знач. наз. цыбу́льныя, ‑ых. Расліны сямейства лілейных і амарылісавых, у якіх развіваюцца цыбуліны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

узгадава́ць áufziehen* vt, gróßziehen* аддз. vt (дзяцей, жывёл); zíehen* vt, züchten vt (расліны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

бля́клы (пра фарбу, колер) fahl, matt; verblásst; blass (пра твар); welk (пра расліны)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

змарне́лы (äußerst) erschöpft, entkräftet; welk, spärlich (пра расліны); ábgemagert, ábgezehrt (пра схуднелага чалавека)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АДНАПО́ЛЫЯ КВЕ́ТКІ,

кветкі, у якіх ёсць толькі тычынкі і няма песціка (песцікаў) або ёсць толькі песцік (песцікі), але няма тычынак. Першыя наз. тычынкавыя (мужч.), другія — песцікавыя (жан.). У многіх аднаполых кветак органы другога полу захоўваюцца ў рэдукаваным стане і не функцыяніруюць. Паводле эвантавай тэорыі паходжання кветкі, аднаполыя кветкі ўзніклі ў працэсе эвалюцыі ад двух кветак у выніку прыстасавання да апылення ветрам. Такія кветкі наз. функцыянальна-мужчынскімі або функцыянальна-жаночымі. Размеркаванне аднаполых кветак на раслінах рознае (гл. Аднадомныя расліны, Двухдомныя расліны, Шматдомныя расліны).

т. 1, с. 123

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

імбі́р, ‑у, м.

1. Трапічная травяністая расліна сямейства імбірных з мясістым коранем, багатым на эфірны алей.

2. Прыправа з карэння гэтай расліны.

[Ням. Ingber.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ры́льца, ‑а, н.

1. Памянш.-ласк. да рыла.

2. Верхняя частка песціка расліны, куды пападае пылок. Пылок з тычынкі пападае на рыльца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

со́ртнасць, ‑і, ж.

1. Тое, што і гатунковасць. Сортнасць тавараў.

2. Прыналежнасць да высокага або каштоўнага сорту (пра культурныя расліны). Сортнасць пшаніцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сукуле́нты, ‑аў; адз. сукулент, ‑у, М ‑нце, м.

Шматгадовыя расліны з тоўстым сакавітым лісцем або сцёбламі, што ўтрымліваюць шмат вады і слізі.

[Лац. succulentus — сакавіты.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)