пе́кар, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца выпечкай хлеба; хлебапёк. Чаго панікаваць? Іншы раз і ў пекара са стала хлеб зводзіцца. Гроднеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыключы́ць, ‑ключу, ‑ключыш, ‑ключыць; зак., што.

Уключыўшы, далучыць да чаго‑н.; падключыць (да сеткі, ланцуга і пад.). Прыключыць провад да электрасеткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпа́лы, ‑ая, ‑ае.

Які прыпаў да чаго‑н., апусціўся. [Самалёт] ірвануўся па бетан[а]ванай паласе ўздоўж зялёных ліхтароў, прыпалых да самай зямлі. Карамазаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прысква́рыць, ‑ру, ‑рыш, ‑рыць; зак., што.

1. і чаго. Дадаткова наскварыць, саскварыць. Прыскварыць сала.

2. Заправіць сквараным салам; заскварыць. Прыскварыць булён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прэзерваты́ў, ‑тыва, м.

1. Уст. Засцерагальны сродак ад чаго‑н.

2. Прыстасаванне, якое прымяняецца для засцеражэння ад цяжарнасці і венерычных хвароб.

[Ад лац. praeservare — папярэджваць, засцерагаць.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ратава́льны, ‑ая, ‑ае.

Прызначаны для ратавання, выратавання каго‑, чаго‑н. Ратавальны круг. Ратавальныя сродкі. □ — Хутчэй ратавальную лодку! — пачуўся ўсхваляваны голас. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самазма́нства, ‑а, н.

Зман самога сябе; унушэнне сабе таго, чаго сапраўды не існуе. [Лабановіч] сам наводзіў на сябе прыемны туман самазманства. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сінтэты́чнасць, ‑і, ж.

Сінтэтычны характар чаго‑н. Паэма вызначалася сінтэтычнасцю, вялікім ахопам падзей у часе і прасторы. Гіст. бел. сав. літ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

стабілізава́ць, ‑зую, ‑зуеш, ‑зуе; зак. і незак., каго-што.

Правесці (праводзіць) стабілізацыю чаго‑н.; зрабіць (рабіць) стабільным. Стабілізаваць фронт. Стабілізаваць валюту.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сту́пка, ‑і, ДМ ‑пцы; Р мн. ‑пак; ж.

Памянш. да ступа. // Невялікая фарфоравая пасудзіна для расцірання чаго‑н. Аптэкарская ступка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)