усклада́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да ускласці.

•••

Ускладаць надзеі на каго-што — чакаць ад каго‑, чаго‑н. ажыццяўлення сваіх надзей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

часто́тнасць, ‑і, ж.

Спец. Паказчык частаты чаго‑н. (у 2 знач.). // Пашыранасць, ужывальнасць у мове. Вызначыць частотнасць ужывання асобных слоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

чатырохкра́тны, ‑ая, ‑ае.

Зроблены чатыры разы, павялічаны ў чатыры разы. Чатырохкратнае кармленне. // Які чатыры разы дабіваўся чаго‑н. Чатырохкратны чэмпіён.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шыўны́, ‑ая, ‑ое.

1. Які служыць для сшывання, змацавання чаго‑н. Шыўныя ніткі.

2. Які мае выгляд шва. Шыўная зварка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

экрані́раванне, ‑я, н.

Спец. Спосаб аховы, засцярогі каго‑, чаго‑н. ад пабочнага ўздзеяння, шкоднага ўплыву пры дапамозе экрана. Цеплавое экраніраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анёл

(польск. anioł, ад грэч. angelos = пасланец)

1) пасланец бога, якога вернікі ўяўляюць у выглядзе юнака з крыламі;

2) перан. асоба як увасабленне чаго-н. станоўчага, ідэальнага.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

брэш

(фр. brèche)

1) пралом у сцяне, корпусе карабля, зроблены снарадам, мінай і інш.;

2) разрыў, парушэнне цэласнасці чаго-н.;

3) перан. страта (напр. б. у бюджэце).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

іму́нны

(лац. immunis = свабодны ад чаго-н., некрануты)

1) абаронны, ахоўны (напр. і-ая сываратка);

2) неўспрымальны да яду, да заражэння чым-н. (і-ая ўласцівасць арганізма).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

каска́д

(фр. cascade, ад іт. cascata)

1) вадаспад, які падае ўступамі;

2) асобы цыркавы прыём падзення з каня;

3) перан. імклівы паток чаго-н. (напр. к. слоў).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

культывава́ць

(фр. cultiver, ад п.-лац. cultivare = апрацоўваць)

1) разводзіць, вырошчваць (напр. к. лён);

2) праводзіць культывацыю; 3) садзейнічаць развіццю чаго-н. (напр. к. новыя тэхнічныя метады).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)