тэ́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;
1. Ісці, робячы частыя крокі.
2. Ісці, хадзіць наогул.
3. Хадзіць няўпэўнена, пачынаць хадзіць (пра дзяцей).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
тэ́паць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае;
1. Ісці, робячы частыя крокі.
2. Ісці, хадзіць наогул.
3. Хадзіць няўпэўнена, пачынаць хадзіць (пра дзяцей).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
А́рмія.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
курс
(
1) напрамак руху,
2) кірунак у палітыцы, грамадскай і
3) цана, па якой прадаюцца каштоўныя паперы (аблігацыі, вэксалі і
4) аб’ём якога
5) год навучання ў вьппэйшай або сярэдняй спецыяльнай навучальнай установе;
6) сістэматычны выклад якой
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)
даро́га, -і,
1. Паласа зямлі, прызначаная для язды і хадзьбы, якая злучае асобныя пункты мясцовасці, а таксама ўсякі камунікацыйны
2. Адлегласць, якую трэба праехаць або прайсці.
3. Месца для праходу, праезду, а таксама доступ куды
4. Знаходжанне ў дарозе, падарожжа.
5.
6. у
Апошняя дарога — пра смерць, пахаванне каго
Бітая дарога — уезджаная дарога.
Збіцца з дарогі — пачаць весці заганны спосаб жыцця.
Ісці прамой дарогай — жыць сумленным жыццём.
Шчаслівай дарогі! — добрае пажаданне ў дарогу.
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
бра́цца, бяру́ся, бярэ́шся, бярэ́цца; бяро́мся, бераце́ся, бяру́цца; бяры́ся;
1. за каго-што. Хапацца рукамі за які
2. за што. Пачынаць работу, якую
3. за што. Прыступаць да якой
4. за каго-што. Прымаць меры ўздзеяння ў адносінах да каго-, чаго
5. з
6. Пачынацца, наставаць (пра з’явы прыроды).
7. Лавіцца на вуду, спінінг (пра рыбу).
8. Ліпнуць, прыставаць да каго-, чаго
9. Расці, набірацца сілы (
Брацца за гуж (
Брацца за розум (
Брацца ў рожкі (
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
але́¹,
I. супраціўны.
1. Злучае процілеглыя члены сказа і сказы; адпавядае па
2. Злучае члены сказа і сказы з узаемным выключэннем.
3. Злучае сказы, у адным з якіх выказваецца неадпаведнасць таму, аб чым гаворыцца ў другім сказе.
II. далучальны.
1. Далучае сказы і члены сказа, якія развіваюць, дапаўняюць або паясняюць выказаную ў папярэднім сказе ці словазлучэнні думку.
2. Далучае члены сказа і сказы, звязаныя паміж сабой часавай паслядоўнасцю.
3.
4. у
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
крыж, -а,
1. Прадмет хрысціянскага культу ў выглядзе вертыкальнага стрыжня з адной або дзвюма папярочнымі перакладзінамі, на якім, згодна з Евангеллем, быў распяты Ісус Хрыстос; сімвал выратавання і збавення чалавецтва.
2. У хрысціян: малітоўны жэст правай рукой, які сімвалізуе такі прадмет.
3. Фігура з дзвюх ліній, якія перасякаюцца пад прамым вуглом.
4. Знак узнагароды, ордэн у форме такой фігуры.
5. Ніжняя частка хрыбетніка, якая складаецца з пяці пазванкоў, злучаных з касцямі таза (
6.
Таварыства Чырвонага Крыжа і Чырвонага Паўмесяца — арганізацыя для аказання дапамогі ваеннапалонным, хворым, раненым, пацярпелым у вайну.
Несці крыж — цярпліва пераносіць пакуты, выпрабаванні.
Ставіць крыж на кім-чым (
||
||
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
пад’е́зд, ‑у і ‑а,
1. ‑у.
2. ‑а. Месца,
3. ‑а. Уваход (звычайна крыты) у будынак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пераця́ць, ператну, ператнеш, ператне; ператнём, ператняце;
1.
2.
3.
4.
5.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расчы́сціць, ‑чышчу, ‑чысціш, ‑чысціць;
1. Ачысціць, вызваліць ад чаго‑н., што перашкаджае, загрувашчвае, засмечвае.
2. Раскарчаваць, выкарчаваць, выцерабіць.
3.
•••
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)