мопс
(ням. Mops)
парода пакаёвых сабачак з кароткай мордай, круглай галавой і густой кароткай шэрсцю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
першэро́н
(фр. percheron, ад Perche = назва правінцыі ў Францыі)
парода ламавых коней, выведзеная ў Францыі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
по́йнтэр
(англ. pointer, ад point = паказваць напрамак)
парода вялікіх паляўнічых сабак з кароткай гладкай поўсцю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
туф
(лац. tufus)
порыстая горная парода вулканічнага ці асадкавага паходжання, якая ўжываецца як будаўнічы матэрыял.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
філі́т
(ад гр. phyllon = ліст)
метамарфічная горная парода, якая характарызуецца дробнай зярністасцю і тонкай сланцаватасцю.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
чыхуа́хуа
(ісп. chihuahua, ад Chihuahua = назва мексіканскага штата)
парода маленькіх дэкаратыўных сабак, выведзеная ў Мексіцы.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
эклагі́т
(ад гр. ekloge = выбар)
крышталічная горная парода, якая складаецца пераважна з піраксену і граніту.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
szpic
м.
1. шпіль; востры канец;
2. шпіц (парода сабак);
sweter w szpic — джэмпер;
bródka w szpic — востраканечная бародка
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пусты́, -а́я, -о́е.
1. Пра ёмішча: нічым не запоўнены, вольны.
П. кораб.
Пустыя кішэні. 3 пустога (наз.) і Саламон не налье (прыказка). На п. жывот (не пад’еўшы; разм.). П. шар.
Пустая парода (без металу; спец.).
2. перан. Беззмястоўны, беспадстаўны, несур’ёзны.
П. чалавек.
Пустая задума.
Пустая кніга.
◊
З пустымі рукамі (разм.) — нічога не прынёсшы або нічога не атрымаўшы.
Прыйшлі з пустымі рукамі.
Каб табе (яму, вам, ім) пуста было (разм.) — выражэнне лёгкай незадаволенасці чыімі-н. дзеяннямі.
|| наз. пустата́, -ы́, ДМ -стаце́, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
дзяржа́ўнасць, ‑і, ж.
1. Дзяржаўны лад, дзяржаўная арганізацыя. Палессе выявіла ў сабе многа людзей, якія ў гады вайны сталі народнымі героямі ў справе змагання беларускага парода за сваю волю і незалежнасць, за сваю нацыянальную дзяржаўнасць. Чорны.
2. Уласцівасць дзяржаўнага. — Тут нават, калі ўжо так гаварыць, справа не ў грашах, а ў справядлівасці, у дзяржаўнасці нашай лініі. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)