acerbic
[əˈsɜ:rbɪk]
adj.
1) кі́слы, да́ўкі
an acerbic substance — кі́слае рэ́чыва
2) Figur. рэ́зкі, зье́длівы
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
Матэрыя ’аб’ектыўная рэальнасць, якая існуе незалежна ад свядомасці чалавека’, ’рэчыва, з якога складаюцца фізічныя целы прыроды’, ’тканіна, матэрыял’, ’шаўковая тканіна’ (ТСБМ, Нас.), ’кроў’, ’гной з раны, сукравіца’ (Нас.; смарг. Шатал.; шальч., Сл. ПЗБ), матэравы ’тканкавы’ (Нас.), ст.-бел. материя (матерея, матерыя, матэрыя) ’матэрыя’ (XVI ст.). Запазычаны са ст.-польск. materyja ’тс’ (Краўчук, Праблемы філал., 60; Булыка, Лекс. запазыч., 191), якое з с.-лац. māteria ’рэчыва’, першаснае значэнне ’будаўнічае дрэва’, якое лічылася «маткай» (= асновай) усяго (Жураўскі, Зб. Крапіве, 142; Голуб-Ліер, 306).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Раздрахце́ць ’растаўсцець’ (Сцяшк.), раздрахце́цца ’распаўнець, растлусцець’ (Юрч. СНЛ). Ад незафіксаванага *драхцець, якое да прасл. *drъgъtěti (гл. ЭССЯ, 5, 138), параўн. укр. дригти́ти ’ператварацца ў жэлепадобнае рэчыва, дрыжаць як студзень’. Гл. дрыгацець.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
парашо́к, ‑шку і ‑шка; мн. парашкі, ‑оў, м.
1. ‑шку. Расцёртае на дробныя частачкі цвёрдае рэчыва. Мыльны парашок. Зубны парашок.
2. ‑шка. Лекавае рэчыва пэўнай дазіроўкі ў раздробленым выглядзе. Марцін тым часам даў старому парашок і сказаў: — Паляжаць трэба, дзядзька Юстынь. Чарнышэвіч.
•••
Персідскі парашок (уст.) — парашок для знішчэння блох і клапоў.
Сцерці ў (на) парашок гл. сцерці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зало́зка, ‑і, ДМ ‑зцы; Р мн. ‑зак; ж.
1. Памянш. да залоза.
2. У раслін — клетка, якая выдзяляе смаляністае або масляністае рэчыва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зама́зка, ‑і, ДМ ‑зцы, ж.
1. Дзеянне паводле дзеясл. замазваць — замазаць (у 2 знач.). Замазка шчылін.
2. Вязкае рэчыва для замазвання шчылін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бялі́лы, ‑аў; адз. няма.
1. Белая мінеральная фарба. Свінцовыя бялілы. Цынкавыя бялілы.
2. Белае фарбавальнае рэчыва, якое выкарыстоўваецца ў тэатральным грыме і касметыцы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кандэнса́тар, ‑а, м.
1. Цеплаабменны апарат для ператварэння ў вадкасць пары якога‑н. рэчыва (часцей вады) шляхам ахаладжэння.
2. Прыбор для накаплення электрычнасці.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
карбару́нд, ‑у, М ‑дзе, м.
Злучэнне крэмнію з вугляродам — вельмі цвёрдае крышталічнае рэчыва, якое прымяняецца для шліфоўкі сталі, вырабу вогнетрывалых матэрыялаў і пад.
[Ад лац. carbo — вугаль і ням. rund — круглы.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
клятча́ты, ‑ая, ‑ае.
1. Тое, што і клятчасты. Клятчаты абрус. Клятчатая кепка.
2. Які складаецца з клетак (у 4 знач.). Клятчатая будова рэчыва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)