балка́рцы, ‑аў; адз. балкарац, ‑рца, м.; балкарка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. балкаркі, ‑рак; ж.

Народ, які складае частку насельніцтва Кабардзіна-Балкарскай АССР.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бесказы́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Шапка без казырка, звычайна ў маракоў. Ідуць у белых бесказырках Па набярэжнай маракі. Звонак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

краснапёрка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Прэснаводная рыба сямейства карпавых з жаўтавата-залацістай або серабрыстай луской і ярка-чырвонымі плаўнікамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лангу́ст, ‑а, М ‑сце, м.

Ядомы марскі рак з цвёрдым панцырам, без клюшняў, з доўгімі вусікамі; водзіцца звычайна ў прыбярэжнай паласе цёплых мораў.

[Фр. langouste.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дая́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Работніца, якая доіць і даглядае кароў. На ферме звінелі бітоны, чуліся галасы даярак. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

тафала́ры, ‑аў; адз. тафалар, ‑а, м.; тафаларка, ‑і, ДМ ‑рцы; мн. тафаларкі, ‑рак; ж.

Народнасць, якая жыве ў Ніжнеўдзінскім раёне Іркуцкай вобласці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шво́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.

Абл. Вяровачка, павадок. Міход выняў з кішэні ключ, навязаны на звычайную канапляную шворку. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жывадзёр, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

1. Той, хто забівае і здымае скуру з забітай жывёлы.

2. Пра жорсткага бязлітаснага чалавека.

|| ж. жывадзёрка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. жывадзёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жыха́р, -а́, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Той, хто жыве дзе-н.; насельнік.

Жыхары Беларусі.

2. Той, хто жыве ў памяшканні; жылец.

Ж. з пятай кватэры.

|| ж. жыха́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ме́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. Пэўны размер.

Зняць мерку.

2. Прадмет, які служыць для вымярэння даўжыні.

◊

Мераць адной меркай — падыходзіць да ўсіх і да ўсяго аднолькава, не ўлічваючы асаблівасцей кожнага.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)