Verbum

паз, -а, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Вузкая шчыліна або выемка, у якую ўстаўляюць выступ другога прадмета пры замацаванні.

2. Вузкая доўгая шчыліна паміж бярвёнамі, брусамі, якая звычайна запаўняецца мохам.

|| прым. па́завы, -ая, -ае.

панатыка́ць¹, -а́ю, -а́еш, -а́е; -а́ны; зак.

1. чаго. Натыкаць чаго-н. у якой-н. колькасці.

П. іголак у падушачку.

2. каго-чаго і што. Накалоць усё, многае або ўсіх, многіх.

П. матылькоў на іголкі.

бу́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.

1. На Каўказе: род плашча або накідкі з тонкага лямцу.

Казацкая б.

2. Шырокая доўгая адзежына з башлыком з саматканага сукна, якую апранаюць паверх кажуха.

валту́зіцца, -ту́жуся, -ту́зішся, -ту́зіцца; незак. (разм.).

1. Рабіць бязладныя, хаатычныя рухі, дурэючы або стараючыся вызваліцца з якога-н. становішча.

Дзеці валтузяцца.

2. Доўга займацца якой-н. справай, важдацца.

Няма часу цяпер з гэтым в.

адчужа́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак.

1. што. Перадаваць (маёмасць) у карысць другой асобы, дзяржавы або грамадскіх арганізацый (афіц.).

2. каго-што. Аддаляць, адасабляць (кніжн.).

Эгаізм адчужае сяброў.

|| наз. адчужэ́нне, -я, н. (да 1 знач.).

аранжы́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што (спец.).

Перакласці (перакладаць) музычны твор для выканання на іншым інструменце або іншага саставу інструментаў (галасоў).

|| наз. аранжыро́ўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -ро́вак.

бала́да, -ы, ДМ -дзе, мн. -ы, бала́д, ж.

1. Невялікі вершаваны твор асобай формы пераважна на легендарную ці гістарычную тэму.

2. Музычны твор эпічнага характару для голасу або інструмента.

|| прым. бала́дны, -ая, -ае.

бе́жанец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м.

Чалавек, які пакінуў месца свайго жыхарства з прычыны вайны або якога-н. бедства.

|| ж. бе́жанка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. бе́жанскі, -ая, -ае.

Бежанскія фурманкі.

абарты́ўны, -ая, -ае (спец.).

1. Які спыняе або рэзка змяняе развіццё якога-н. працэсу, хваробы і пад.

Абартыўныя сродкі.

А. метад.

2. Які недаразвіўся.

Абартыўныя органы раслін.

|| наз. абарты́ўнасць, -і, ж. (да 2 знач.).

абелі́ск, -а, мн. -і, -аў, м.

Помнік у выглядзе гранёнага, звужанага ўверсе слупа, які ставіцца ў гонар якой-н. падзеі або на ўшанаванне чыёй-н. памяці.

Гранітныя абеліскі мінулай вайны.

|| прым. абелі́скавы, -ая, -ае.