пацыфі́зм, ‑у, м.

Антываенны рух, звязаны з буржуазна-ліберальнай ідэалогіяй, прыхільнікі якога адмаўляюць усякія войны, як захопніцкія, так і вызваленчыя, рэвалюцыйныя.

[Ад лац. pacificus — міратворчы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кровазваро́т, ‑у, М ‑роце, м.

Бесперапынны рух крыві па сасудах крывяноснай сістэмы ў целе чалавека або жывёліны.

•••

Круг кровазвароту гл. круг.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гідрадына́міка, ‑і, ДМ ‑міцы, ж.

Раздзел гідрамеханікі, які вывучае рух вадкасцей у сувязі з тымі сіламі, што на іх дзейнічаюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шы́рыцца несов., прям., перен. ши́риться;

узара́ная паласа́ ~лася — вспа́ханная полоса́ ши́рилась;

ш. рух прыхі́льнікаў мі́ру — ши́рится движе́ние сторо́нников ми́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Турбуле́нтны ‘бурлівы, бурны, хаатычны, віхравы (рух часцінак вадкасці, газу)’, турбуле́нцыя ‘віхравы, хаатычны рух часцінак (газу, вадкасці)’ (ТСБМ). Запазычаны з польскай (абодва словы) ці з рускай (турбулентны) мовы, у якія слова прыйшло з англ. ці франц. turbulent ‘тс’; апошнія паходзяць ад лац. turbulentus ‘бурлівы, бязладны, неспакойны’, якое з turbō ‘віхор, вір’, ‘кола’ (Голуб-Ліер, 494; Даза, 732; ЕСУМ, 5, 679).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

турбуле́нтны

(лац. turbulentus = бязладны, хаатычны)

хаатычны, віхравы;

т. рух вадкасці (газу) — рух, пры якім адбываецца моцнае перамешванне вадкасці (газу); параўн. ламінарны.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Vórmarsch

m -(e)s, -märsche рух напе́рад, на́ступ

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Báhnbetrieb

m -(e)s чыгу́начны рух; эксплуата́цыя чыгу́нкі

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ко́рба, ‑ы, ж.

Ручка, якой прыводзяць у рух што‑н. Сівенькі дзядок-лірнік пасоўваўся ўбок і, круцячы корбу, пачынаў напяваць. С. Александровіч.

[Ням. Kurbe.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

масо́нства, ‑а, н.

Рэлігійна-філасофскі рух 18–19 стст. у Еўропе, у якім ідэі буржуазнага антыклерыкалізму спалучаліся з элементамі рэлігійнага містыцызму; франкмасонства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)