інтэнсі́ўнасць радыя́цыіядзерн Stráhlungsintensität f -
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
раздзяле́ннен Téilung f -, Vertéilung f; Éinteilung f, Áufteilung f;
раздзяле́нне пра́цыÁrbeitsteilung f;
раздзяле́нне ўла́ды Gewálteinteilung f
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
спрацава́насць1, ‑і, ж.
1. Ступень зношанасці інструмента, механізма. Спрацаванасць разцоў.
2. Страта здароўя ад непамернай працы. Амаль ва ўсіх вобразах сялян падкрэслена толькі самае галоўнае: дачасная спрацаванасць, старасць, беднасць.Адамовіч.
спрацава́насць2, ‑і, ж.
Узгодненасць у працы. [Шулікаў:] — Тут патрэбна спрацаванасць, трэба мець адчуванне рытму, бо саб’ешся з рытму — і замест таго, каб па кастылю ўдарыць, возьмеш ды і стукнеш па малатку свайго напарніка.Васілёнак.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
асігнава́нне, ‑я, н.
1.Дзеяннепаводлезнач.дзеясл. асігнаваць.
2.часцеймн. Асігнаваная сума. Асігнаванні на сацыяльна-культурныя мерапрыемствы. Асігнаванні на лячэбнае харчаванне. Асігнаванні на ахову працы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
нату́зацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.
Разм. Стаміцца ад цяжкай працы, звязаная з рэзкімі рухамі. Натузаецца жанчына [аручы] за дзень, прыедзе дадому — ні рук ні ног не чуе.Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
фармуліро́ўка, ‑і, ДМ ‑роўцы; Рмн. ‑ровак; ж.
Тое, што і фармулёўка (у 2 знач.). Спрачаліся па асобных фармуліроўках, рабілі экскурсы ў працы розных вучоных.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Дасу́жы ’дасужы’ (БРС). Рус.досу́жий, укр.досу́гий. Утварэнне ад *dosǫgъ ’вольны час; час, вольны ад працы’ (гэта апошняе — дэрыват ад прасл.*dosęg(a)ti). Гл. Трубачоў, Эт. сл., 5, 81–83; Фасмер, 1, 532.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Каму́на ’група людзей, аб’яднаная для супольнага жыцця пры абагульненні працы і сродкаў вытворчасці’, ’камунізм’, ’тып гарадскога самакіравання ў сярэдневяковай Заходняй Еўропе’ (ТСБМ, Яруш.). З польск. або з рус. мовы. Першакрыніца франц.commune ’гміна, абшчына’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Пне́вішча, пне́ўе, пні́шча, пёння, пе́нішча, пне́шча, ст.-бел.пнеўшчыны ’месца, пакрытае пнямі, якое засталося ад ссечанага лесу; выкарчаваны лес’ (ТСБМ; Нас.; Сцяшк. МГ; Яўс.; люб., Сл. ПЗБ; Яшк.; Булахаў, Працы, 8). Да пень (гл.).