пуэ́бла

(ісп. pueblo = народ, насельніцтва)

умоўная назва аселых індзейскіх плямён Паўн. Амерыкі і іх пасяленняў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

рээвакуа́цыя

(ад рэ- + эвакуацыя)

вяртанне насельніцтва, прадпрыемстваў, устаноў, маёмасці ў мясцовасць, адкуль была зроблена эвакуацыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Саку́н ’чалавек, які постфікс ся ў зваротных дзеясловах вымаўляе як са’ (Серб., Шат., Скарбы). Ад незафіксаванага *сакаць з суф. ‑ун. Фасмер, 3, 548, гл. там жа і літ-py, як семантычную паралель прыводзіць егу́н, ягу́н — прозвішча беларусаў і інш. акаючага і якаючага рускага насельніцтва паводле характэрных асаблівасцяў маўлення.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прымусо́васць, ‑і, ж.

Уласцівасць прымусовага. Усё рабілася быццам бы прымусова, каб вызваліць насельніцтва ад адказнасці за дыверсію. Але сяляне добра разумелі гэтую «прымусовасць» і ішлі з вялікай ахвотаю. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аўтано́мія, ‑і, ж.

Самакіраванне; права самастойна вырашаць справы ўнутранага заканадаўства і кіравання. Дэмакратычная дзяржава павінна прызнаваць аўтаномію розных абласцей, асабліва абласцей і акруг з розным нацыянальным саставам насельніцтва. Ленін.

[Грэч. autonomia.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

македо́нцы, ‑аў; адз. македонец, ‑нца, м.; македонка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. македонкі, ‑нак; ж.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва югаслаўскай Македоніі, некаторых раёнаў грэчаскай Македоніі і Балгарыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інды́йцы, ‑аў; адз. індыец, ‑дыйца, м.; індыянка ​2, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. індыянкі, ‑нак; ж.

Агульная назва ўсяго карэннага насельніцтва Індыі незалежна ад нацыянальнай, рэлігійнай і каставай прыналежнасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

харва́ты, ‑аў; адз. харват, ‑а, М ‑ваце, м.; харватка, ‑і, ДМ ‑тцы; мн. харваткі, ‑так; ж.

Паўднёваславянскі народ, які складае асноўнае насельніцтва Харватыі, што ўваходзіць у склад СФРЮ.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

country​1 [ˈkʌntri] n.

1. краі́на

2. the country жыхары́ краі́ны, насе́льніцтва

3. радзі́ма, ба́цькаўшчына, айчы́на, ро́дны край

4. the co untry се́льская мясцо́васць

5. мясцо́васць, тэрыто́рыя

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

страка́ты, -ая, -ае.

1. Такі, паверхня якога пакрыта палоскамі, плямамі розных колераў; рознакаляровы.

Стракатая тканіна.

С. дыван.

2. перан. Які вылучаецца неаднароднасцю, разнастайны, з розных элементаў.

С. склад насельніцтва.

3. Плямісты, разнашэрсны (пра масць жывёл); рознага апярэння (пра птушак).

С. дзяцел.

С. конь.

|| наз. страка́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)