аднастані́чнік, ‑а, м.

Той, хто родам з адной з кім‑н. станіцы, жыве або жыў з кім‑н. у адной станіцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

васкава́ны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад васкаваць.

2. у знач. прым. Нацёрты або насычаны воскам. Васкаваная падлога. Васкаваная папера.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

віндсёрфінг, ‑а, м.

Від воднага спорту, звязаны са слізганнем па хвалях вады, стоячы на коркавай або пенапластавай дошцы з рухомым парусам.

[Англ. wind — вецер і surfing — слізганне па хвалях.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выраджэ́нне, ‑я, н.

Стан паводле знач. дзеясл. выраджацца — вырадзіцца; страта вышэйшым фізічных або псіхічных якасцей; дэгенерацыя. Выраджэнне гатункаў раслін. Маральнае выраджэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пульверызава́цца, ‑зуецца; зак. і незак.

1. Ператварыцца (ператварацца) у вадзяны пыл або парашок; распыліцца (распыляцца).

2. толькі незак. Зал. да пульверызаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыёпастано́ўка, ‑і, ДМ ‑ноўцы; Р мн. ‑новак; ж.

Пастаўленая ў радыёстудыі і перададзеная па радыё п’еса або інсцэніроўка літаратурнага твора.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

расхля́біца, ‑ы, ж.

Абл. Асенняя або веснавая бездараж. У расхлябіцу, па непралазнай асенняй гразі, шафёр болей аднаго рэйса не робіць. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ро́нда, нескл., н.

Форма інструментальнай музыкі (сольнай ці сімфанічнай) са шматразовым паўтарэннем галоўнай тэмы ў чаргаванні з адной або некалькімі пабочнымі.

[Іт. rondo.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэйту́зы, ‑аў; адз. няма.

1. Вузкія штаны ў абцяжку (першапачаткова для верхавой язды).

2. Жаночыя або дзіцячыя звычайна доўгія вязаныя штаны.

[Ад ням. Reithosen.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэпара́цыі, ‑ый; адз. рэпарацыя, ‑і, ж.

Выплата дзяржавай, распачаўшай вайну, дзяржавам, панёсшым страты ў гэтай вайне, грашовай або іншага віду кампенсацыі.

[Ад лац. reparatio — аднаўленне.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)