estuary

[ˈestʃueri]

n., pl. -aries

1) шыро́кае ву́сьце ракі́

2) ву́сьце ў мо́ра

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

біяцы́кл

(ад бія- + цыкл)

самая буйная адзінка расчлянення біясферы (суша, мора, унутраныя вадаёмы); падраздзяляецца на біяхоры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дэпрэ́сія​2

(лац. depressio = паніжэнне, паглыбленне)

участак зямной паверхні, які ляжыць ніжэй узроўню мора (параўн. крыптадэпрэсія).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

марэо́граф

(ад лац. mare = мора + -граф)

прыбор для рэгістрацыі змянення ўзроўню вады ў моры, возеры, рацэ.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

партула́ны

(іт. portulano)

марскія навігацыйныя карты 13—16 ст. з падрабязным апісаннем берагавой паласы Міжземнага мора.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

у́льва

(н.-лац. ulva)

зялёная водарасць сям. улотрыксавых; служыць кормам для многіх насельнікаў мора; марская салата.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

эстуа́рый

(лац. aestuarium, ад aestus = хваляванне)

лейкападобнае расшыранае вусце ракі, якая ўпадае ў мора або акіян.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

мыс, ‑а, М мысе, м.

Частка сушы, якая вострым вуглом выходзіць у мора, возера, раку. Вось толькі мые скалісты абагнуць, Прайсці між рыфаў асцярожна І можна Ветразі згарнуць, І якар кідаць можна! Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абхапі́цца, ‑хопіцца; зак.

Абхапіць, абняць адзін аднаго. — Хлопцы, ды гэта ж Цярэшка, мой сын, матрос з Чорнага мора! — І яны абхапіліся, трэслі адзін аднаго за плечы, грукалі кулакамі адзін аднаго па спінах. Лупсякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бескане́чнасць, ‑і, ж.

1. Уласцівасць бесканечнага; адсутнасць пачатку і канца. Бесканечнасць матэрыяльнага свету. // Тое, што не мае канца ці здаецца такім; бясконцасць. Бесканечнасць рэек. Бесканечнасць мора.

2. Уяўная велічыня, большая за ўсякую дадзеную.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)