о́пера-буф

(іт. opera buffa)

італьянская разнавіднасць оперы з камедыйным або сатырычным сюжэтам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

со́льда

(іт. soldo, ад лац. solidus = цвёрды)

італьянская медная манета, роўная 0,05 ліры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

кватрачэ́нта

(іт. quattrocento = чатырыста)

італьянская назва 15 ст., перыяду ранняга Адраджэння ў італьянскай культуры.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

ску́да

(іт. scudo, ад лац. scutum = шчыт)

італьянская сярэбраная або залатая манета 16—18 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Камуністычная партыя Італіі, гл. Італьянская камуністычная партыя

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

чынквечэ́нта

(іт. cinquecento = пяцьсот)

італьянская назва 16 ст., якую ўжываюць гісторыкі культуры для абазначэння перыяду найбольшага росквіту італьянскага Адраджэння.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

włoszczyzna

ж.

1. зборн. зеляніна;

2. усё італьянскае (культура, звычаі і да т.п.)

3. італьянская мова

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскі

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскі ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нская ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскае ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскія
Р. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскага ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскай
ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскае		 ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскага ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскіх
Д. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскаму ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскай ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскаму ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскім
В. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскі (неадуш.)
ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскага (адуш.)		 ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскую ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскае ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскія (неадуш.)
ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскіх (адуш.)
Т. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскім ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскай
ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскаю		 ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскім ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскімі
М. ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскім ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскай ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскім ру́ска-а́нгла-фра́нка-італья́нскіх

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Акадэмія дэі Лінчэі 1/177, гл. Нацыянальная італьянская акадэмія дэі Лінчэі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ВОЛЬФ (Wolf) Хуга

(13.3.1860, г. Славенградзец, Славенія — 22.2.1903),

аўстрыйскі кампазітар, муз. крытык; прадстаўнік позняга рамантызму, адзін з буйнейшых майстроў камерна-вак. жанру 19 ст. Вучыўся ў Венскай кансерваторыі (1875—77), займаўся самастойна. Выступаў з артыкуламі ў абарону новай музыкі, у прыватнасці Р.Вагнера. Стварыў новы тып песні (усяго каля 300), вызначаў яго як «вершы для голасу і фартэпіяна». Звяртаўся да ням., ісп. і італьян. паэзіі. У некаторых песнях відавочная цікавасць да муз. т-ра. Сярод яго твораў: опера «Карэхідор» (1896), муз. драма «Мануэль Венегас» (1897, незак.), сімф. паэма «Пентэсілея» (1885), «Італьянская серэнада» для сімф. арк. (1892); для голасу з фп.: «Вершы Э.Мёрыке» (1888), «Вершы І.В.Гётэ» (1889), «Іспанская кніга песень» (1890), «Старадаўнія напевы. 6 вершаў Г.Келера» (1890), «Італьянская кніга песень» (1896), «3 вершы Мікеланджэла» (1897).

Літ.:

Вульфиус П. Гуго Вольф и его «Стихотворения Эйхендорфа». М., 1970;

Коннов В. Песни Гуго Вольфа. М., 1988.

т. 4, с. 270

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)