партма́ксімум, ‑у, м.

Максімальны месячны аклад, які быў да 1934 г. для членаў Камуністычнай партыі Савецкага Саюза — кіруючых работнікаў устаноў і прадпрыемстваў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

анартры́я

(гр. anarthria = расслабленне членаў)

страта органамі мовы здольнасці вымаўляць гукі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

дада́ны, -ая, -ае.

У выразах:

а) даданы сказ — частка складаназалежнага сказа, сінтаксічна падпарадкаваная галоўнаму сказу і звязаная з ім пры дапамозе злучніка або злучальнага слова;

б) даданы член сказа — член сказа, які паясняе і дапаўняе які-н. з галоўных членаў сказа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Канцыля́рыя ’аддзел установы, заняты справаводствам’, ст.-бел. канцелярия, канцелярыя, канцлерея, канцлярыя, канцлярея, канслерия (пач. XVI ст.) ’тс’, запазычана са ст.-польск. kancelaria < пози, с.-лац. cancellaria ’тс’ < лац. cancellārius ’адзін з членаў варты ўладара, які, стоячы перад кратамі дзвярэй (суда), абвяшчаў яго загады’ < лац. cancelli ’агароджа’ (Слаўскі, 2, 43).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мнагачле́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які складаецца з некалькіх або многіх членаў, частак, элементаў.

2. У матэматыцы — складзены з сумы або рознасці некалькіх адначленаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пасяджэ́нне, ‑я, н.

Сход, нарада членаў якога‑н. калектыву, арганізацыі для абмеркавання і вырашэння якіх‑н. пытанняў. Пасяджэнне Вучонага савета. Пасяджэнне таварыскага суда.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

эрцге́рцаг

(ням. Erzherzog)

тытул членаў былой аўстрыйскай імператарскай фаміліі да 1918 г.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пару́ка, ‑і, ДМ ‑руцы; Р мн. ‑рук; ж.

Зарука ў чым‑н., пацвярджэнне чаго‑н.; гарантыя. Дзе парука, што Анцыпік не прагаворыцца — вольна ці нявольна? Колас.

•••

Кругавая парука — а) калектыўная адказнасць усіх членаў якой‑н. групы людзей за дзеянні гэтай групы ўвогуле або за асобных яе членаў; б) узаемная выручка, узаемнае ўкрывальніцтва.

На парукі — на чыю‑н. адказнасць (аддаць, узяць).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асамбле́я, ‑і, ж.

1. Агульны сход членаў якой‑н. міжнароднай арганізацыі. Генеральная Асамблея Арганізацыі Аб’яднаных Нацый.

2. Уст. Баль, вечар з забавамі ў эпоху Пятра І.

[Фр. assemblée.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

грамада́, -ы́, ДМ -дзе́, ж.

1. Група людзей, натоўп.

2. Пазямельная абшчына ў Беларусі і Украіне да рэвалюцыі 1917 г., а таксама сход членаў гэтай абшчыны.

3. Аб’яднанне, арганізацыя людзей, якія маюць агульныя мэты, звычайна палітычныя.

Беларуская сацыялістычная г.

Беларуская сацыял-дэмакратычная г.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)