пападку́рчваць сов. (о многом) подогну́ть; (хвост, ноги — ещё) поджа́ть, подобра́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

down the drain

дарэ́мна прапа́ла; кату́пад хвост

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

падтулі́ць, ‑тулю, ‑туліш, ‑туліць; зак., што.

Падагнуць, падкурчыць пад сябе або прыціснуць да сябе (ногі, калені і пад.). Сабака заенчыў, падтуліў хвост і кінуўся наўцёкі. Чорны. Убачыўшы мяне, конь нахмыліўся, падтуліў вушы. Дамашэвіч.

•••

Падтуліць хвост — спалохаўшыся вынікаў сваіх паводзін, учынкаў і пад., стаць больш асцярожным.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саба́каў, ‑ава.

Разм. Які належыць сабаку. Сабакаў хвост. □ Але хто гэта будзе лічыцца з сабакавымі жаданнямі? Дамашэвіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэ́піца ’хваставая частка пазваночніка ў жывёлін’ (ТСБМ). Укр. рі́пица ’тс’, рус. реп́ица ’тс’, польск. rząp ’хвасцец’, в.-луж. rjap ’хрыбет’, славен. rep ’хвост’, серб. і харв. ре̑п ’тс’. Прасл. *rępъ/*rępь азначала, напэўна, кароткі хвост, абрубак хваста, сам хвост як працяг хрыбта. Магчыма, роднаснае прасл. *rǫbiti ’рубіць’ і ням. Rumpf ’тулава’ (Трубачоў, Этимология–1964, 8).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Паджу́ліць ’падагнуць (хвост)’ (Касп.). Гл. жуляць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ахво́сце 1 (БРС), рус. охвостье, ухвостье. Ад хвост ’тое, што застаецца ззаду’ (пры веянні), параўн. славен. hvost ’тс’, балг. опашка ’хвост’ і ’збожжа, што падае пры веянні адразу за лепшым’, гл. Лекс. Палесся, 58 і наст.

Ахво́сце 2 ’месца за ўзгоркам і паваротам ракі’ (рэч., Яшкін). Параўн. рус. ухвостье доўгае, вузкае заканчэнне вострава, задні канец прадмета, выток ракі’, паводле Фасмера, 4, 178, ад хвост (вострава).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аку́лавы, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да акулы. Акулавы хвост.

2. у знач. наз. аку́лавыя, ‑ых. Падклас драпежных рыб.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лірахво́сты, ‑ая, ‑ае.

Які мае хвост, падобны на ліру ​1 (у 1 знач.). На бярозу ўзляцеў чорны лірахвосты цецярук. Ігнаценка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Абганя́цца ’адмахвацца ад насякомых’, параўн. агон ’хвост’ да гнаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)