unquestionable [ʌnˈkwestʃənəbl] adj. несумне́нны, безумо́ўны, бясспрэ́чны;

an unques tio nab le fact неабве́ржны факт

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

exaggeration [ɪgˌzædʒəˈreɪʃn] n. перабо́льшванне (дзеянне); перабо́льшанне (факт);

a slight/gross exaggeration нязна́чнае/вялі́кае перабо́льшанне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паказа́льны, -ая, -ае.

1. Які дае падставу для якіх-н. вывадаў.

П. факт.

Яго заява вельмі паказальная.

2. Які арганізаваны для ўсеагульнага азнаямлення.

П. суд.

3. Узорны, які служыць прыкладам для іншых.

Паказальная гаспадарка.

|| наз. паказа́льнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

паказа́льны

1. в разн. знач. показа́тельный; (полный значения — ещё) знамена́тельный; примеча́тельный;

~ная гаспада́рка — показа́тельное хозя́йство;

п. суд — показа́тельный суд;

п. факт — показа́тельный (знамена́тельный, примеча́тельный) факт;

2. (служащий для указания) указа́тельный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

Tátsache

f -, -n факт

~? — няўжо́?

éine náckte ~ — го́лы факт

das ist ~! — гэ́та факт!

der ~ Réchnung trágen* — лічы́цца з фа́ктамі

j-n vor éine ~ stéllen — паста́віць каго́-н. пе́рад фа́ктам

aus ~n lérnen — вучы́цца на фа́ктах

die ~ bleibt bestéhen — факт застае́цца фа́ктам

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

канстатава́ць

(фр. constater)

адзначаць, пацвярджаць наяўнасць чаго-н. (напр. к. факт).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

характэ́рны

1. характе́рный, примеча́тельный;

х. твар — характе́рное (примеча́тельное) лицо́;

2. (отличающий от других) характе́рный, типи́чный, отличи́тельный;

~ная ры́са — характе́рная (отличи́тельная) черта́;

х. факт — характе́рный (типи́чный) факт;

3. характе́рный;

~ная ро́ля — характе́рная роль

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

foregone conclusion

1) факт ама́ль ве́дамы напе́рад

2) няўхі́льны вы́нік

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)

до́каз, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. Довад або факт, які служыць падставай для пэўнага сцвярджэння.

Неабвержны д.

2. Сістэма лагічных вывадаў, на падставе якіх выводзіцца новае палажэнне.

Тэорыя мае некалькі доказаў.

○

Рэчавы доказ — прадмет, які мае дачыненне да злачынства і спрыяе яго раскрыццю.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)

утры́раваць, -рую, -руеш, -руе; -руй; -раваны; зак. і незак., што і без дап. (кніжн.).

Падаць (падаваць) у перабольшаным выглядзе, сказіць (скажаць) залішнім падкрэсліваннем якіх-н. бакоў, рыс у чым-н.

Факт праўдзівы, але ўтрыраваны.

|| наз. утры́раванне, -я, н. і утрыро́ўка, -і, ДМ -ўцы, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)