unadvised

[,ʌnədˈvaɪzd]

adj.

1) без пара́ды

2) неразва́жлівы, неразва́жны; неабду́маны, пасьпе́шны (учы́нак)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

эскапа́да

(фр. escapade)

1) учынак, паводзіны, якія пярэчаць агульнапрынятым нормам;

2) паездка са здарэннямі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

doing [ˈdu:ɪŋ] n. учы́нак; рабо́та;

This was his doing. Гэта яго работа.

♦

it will take some doing гэ́та не так про́ста

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

gesture​1 [ˈdʒestʃə] n.

1. жэст, рух (звыч. рукамі)

2. жэст, учы́нак;

as a gesture of fri end ship у знак сябро́ўства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

ignominious

[,ɪgnəˈmɪniəs]

adj.

1) гане́бны бяссла́ўны (учы́нак); зьнява́жлівы

2) нікчэ́мны; з дрэ́ннай рэпута́цыяй

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

чын​I м (учынак) Tat f -, -en; Hándlung f -, -en; Éinsatz m -es, -sätze

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Батава́ць ’гаварыць; без злосці дакараць за які-небудзь учынак’ (ДАБМ, 921; карта № 320), ’наракаць’ (Янк. I). Здаецца, зыходзіць трэба з семантыкі ’дакараць’. Тады можна думаць пра метафарычнае паходжанне ад *батаваць ’біць, караць’ (бат ’бізун’; параўн. рус. батова́ть ’біць’) → ’дакараць’ → ’гаварыць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

угрунтава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; зак., што.

1. Зрабіць больш устойлівым, моцным, надзейным; усталяваць.

2. Прывесці пераканаўчыя доказы, матывы ў карысць чаго‑н.; абгрунтаваць. Угрунтаваць прычыну сваёй просьбы. □ [Генадзю] хацелася нечым угрунтаваць свой крок, свой учынак. Сабаленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жава́ны і жо́ваны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад жаваць.

2. у знач. прым. Расцёрты, размяты зубамі. Настаўніца назвала .. [Сержаў] учынак з жаванай паперай хуліганствам. Чорны. // перан. Разм. Які доўга і неаднаразова абмяркоўваўся; зацяганы. Жаванае пытанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Працэ́с ’паслядоўная змена з’яў, ход развіцця’, ’актыўнае развіццё хваробы’ (ТСБМ). З рус. проце́сс ’тс’, якое праз ням. Prozess з лац. prōcēssus ’рух наперад’ (аб рус. слове гл. Фасмер, 3, 386). Ст.-бел. процесъ, процессъ ’працэс, учынак’ праз польск. proces < лац. prōcēssus (Булыка, Запазыч., 269).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)