regime [reɪˈʒi:m] n. рэжы́м; лад; ула́да;

a fascist/totalitarian/military regime фашы́сцкі/таталіта́рны/вае́нны рэжы́м;

a puppet regime марыяне́тачны ўрад

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

панава́нне н.

1. (улада, уладанне) Hérrschaft f -, -en;

сусве́тнае панава́нне Wéltherrschaft f;

2. (перавага) Vórherrschaft f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

АХЛАКРА́ТЫЯ

(ад грэч. ochlos натоўп + kratos улада),

1) у старажытнагрэчаскіх вучэннях пра дзяржаву (Платон, Арыстоцель) — панаванне натоўпу; сітуацыя мяцяжоў, пагромаў, вулічных бунтаў, адметных праяўленнем ганебных намераў і дзеянняў.

2) Улада грамадска-паліт. груповак, якія апелююць да папулісцкіх настрояў у найб. прымітыўных варыянтах. Для ахлакратыі характэрны зменлівы паліт. курс, які адлюстроўвае дынамічны настрой «чалавека з народа», незадаволенага сваім статусам і гатовага да неадкладнага вырашэння складаных грамадскіх праблем спрошчаным метадам. Недахоп паліт. кампетэнцыі, цяга да даброт, што прыносіць улада, унутрыпаліт. і знешнепаліт. авантур робяць ахлакратыю адной з небяспечных паліт. з’яў, здольных прывесці грамадства да агульнанар. Катастрофы.

т. 2, с. 145

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

трыбуна́т

(лац. tribunatus)

урад, годнасць, улада старажытнарымскага трыбуна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

diadem

[daɪədem]

n.

дыядэ́ма f.

а) каро́на f.

б) ула́да мана́рха

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

monarchic

[məˈnɑ:rkɪk]

adj.

1) манархі́чны (ула́да і пад.)

2) манархі́сцкі (по́гляд)

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

дыктату́ра, ‑ы, ж.

1. Дзяржаўная ўлада, якая апіраецца на сілу пануючага класа. Ваенная дыктатура. Дыктатура буржуазіі.

2. У Старажытным Рыме — паўнамоцтвы, улада дыктатара; час панавання дыктатара.

•••

Дыктатура пралетарыяту — дзяржаўная ўлада рабочага класа, які перамог у сацыялістычнай рэвалюцыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мерытакра́тыя

(ад лац. meritus = дастойны + -кратыя)

улада найбольш здольных.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

народаўла́ддзе, ‑я, н.

Форма праўлення, пры якой улада належыць народу; дэмакратыя. СССР — краіна сапраўднага народаўладдзя. □ У ходзе сацыялістычнага будаўніцтва ўвасабляюцца ў жыццё ідэі Маркса і Леніна аб сацыялістычнай дзяржаўнасці і дэмакратыі, аб развіцці народаўладдзя ў сацыялістычным грамадстве. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

grip​1 [grɪp] n.

1. сціска́нне; хва́тка

2. (on) кантро́ль, ула́да (над чым-н.)

♦

come/get to grips with разабра́цца (у праблеме, сітуацыі)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)