карэ́нішча, -а, н.
1. Падземнае сцябло шматгадовых травяністых раслін, якое адрозніваецца ад кораня наяўнасцю недаразвітага лісця.
2. Асноўны, галоўны корань дрэва, які з’яўляецца працягам ствала.
|| прым. карэ́нішчавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Звязка, ахапак.
П. лёну.
2. Сцябло зялёнай цыбулі з суквеццем наверсе.
Цыбуля пайшла ў пукі.
|| памянш. пучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
васілько́вы василько́вый;
~вае сцябло́ — василько́вый сте́бель;
во́чы ~вага ко́леру — глаза́ василько́вого цве́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
па́растак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.
1. Маладая галінка, сцябло расліны з лісцем, якое вырасла ад больш старога сцябла ці ствала, або малая галінка, якая вырасла ад кораня асноўнай расліны.
Маладыя парасткі на старым ствале.
2. Сцябло расліны ў самым пачатку яго развіцця з насення.
Насенне пусціла парасткі.
3. звычайна мн., перан., чаго. Першае праяўленне, пачатак чаго-н., зародак.
Парасткі новага.
|| прым. па́расткавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.; спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
ла́зячы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад лазіць.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Здольны лазіць (пра расліны, сцябло якіх падымаецца ўверх, чапляючыся за што‑н. вусікамі, валаскамі або дадатковымі карэньчыкамі). Лазячае сцябло.
3. Дзеепрысл. незак. ад лазіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праро́стак, ‑тка, м.
Сцябло расліны ў пачатковай стадыі прарастання яго з семя; расток. Праросткі ячменю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́лы, ‑ая, ‑ае.
Пусты ўнутры, нічым не запоўнены. Полае сцябло. Полыя дэталі.
•••
Полыя вены гл. вена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сцяблі́ністы, ‑ая, ‑ае.
Які мае сцябло. Сцябліністыя парасткі. // Які мае выгляд сцябла. Сцябліністая форма лісцевага чаранка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шта́мбавы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае прамы доўгі ствол, сцябло без бакавых адгалінаванняў. Штамбавая ружа. Штамбавы агрэст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)