карэ́нішча, -а, н.
1. Падземнае сцябло шматгадовых травяністых раслін, якое адрозніваецца ад кораня наяўнасцю недаразвітага лісця.
2. Асноўны, галоўны корань дрэва, які з’яўляецца працягам ствала.
|| прым. карэ́нішчавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пук, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Звязка, ахапак.
П. лёну.
2. Сцябло зялёнай цыбулі з суквеццем наверсе.
Цыбуля пайшла ў пукі.
|| памянш. пучо́к, -чка́, мн. -чкі́, -чко́ў, м.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
васілько́вы василько́вый;
~вае сцябло́ — василько́вый сте́бель;
во́чы ~вага ко́леру — глаза́ василько́вого цве́та
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
па́растак, -тка, мн. -ткі, -ткаў, м.
1. Маладая галінка, сцябло расліны з лісцем, якое вырасла ад больш старога сцябла ці ствала, або малая галінка, якая вырасла ад кораня асноўнай расліны.
Маладыя парасткі на старым ствале.
2. Сцябло расліны ў самым пачатку яго развіцця з насення.
Насенне пусціла парасткі.
3. звычайна мн., перан., чаго. Першае праяўленне, пачатак чаго-н., зародак.
Парасткі новага.
|| прым. па́расткавы, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.; спец.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
ла́зячы,
1. ‑ая, ‑ае. Дзеепрым. незал. цяпер. ад лазіць.
2. ‑ая, ‑ае; у знач. прым. Здольны лазіць (пра расліны, сцябло якіх падымаецца ўверх, чапляючыся за што‑н. вусікамі, валаскамі або дадатковымі карэньчыкамі). Лазячае сцябло.
3. Дзеепрысл. незак. ад лазіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
праро́стак, ‑тка, м.
Сцябло расліны ў пачатковай стадыі прарастання яго з семя; расток. Праросткі ячменю.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́лы, ‑ая, ‑ае.
Пусты ўнутры, нічым не запоўнены. Полае сцябло. Полыя дэталі.
•••
Полыя вены гл. вена.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сцяблі́ністы, ‑ая, ‑ае.
Які мае сцябло. Сцябліністыя парасткі. // Які мае выгляд сцябла. Сцябліністая форма лісцевага чаранка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шта́мбавы, ‑ая, ‑ае.
Спец. Які мае прамы доўгі ствол, сцябло без бакавых адгалінаванняў. Штамбавая ружа. Штамбавы агрэст.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)