Ке́ўбух ’страўнік з начынкай’ (Мат. Гом.). Параўн. келбухі (гл.), каўбух (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

жыво́т, -вата́, М -ваце́, мн. -ваты́, -вато́ў, м.

1. Частка цела ў чалавека і жывёл, у якой размешчаны органы стрававання.

Боль у жываце.

2. Страўнік, кішэчнік (разм.).

Купіць лякарства ад жывата.

Благому жывату і пірог шкодзіць (прыказка).

◊

Жывот падцягнула (безас.) — захацелася есці.

Качацца жыватом (разм.) — хварэць на жывот.

Падарваць жывот (жываты) са смеху — моцна смяяцца, аж заходзіцца.

Плячысты на жывот (жарт.) — ахвотнік паесці.

Хватацца за жывот — смяяцца да знямогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Ке́ндзюх ’страўнік з начынкай’ (Мат. Гом.), ’брухаты, пузач’ (Нар. лекс.). Гл. кіндзюк.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ На́тша ’на галодны страўнік’ (Сл. ПЗБ), на́тшча ’тс’ (Нас.). Гл. на́шча ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

paunch

[pɔntʃ]

n.

1) трыбу́х -а́, жыво́т -ата́ m. (асаблі́ва вялі́кі), бру́ха n.

2) пе́ршы, найбо́льшы стра́ўнік жва́чнае жывёліны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

гастрэ́я

(лац. gastreum = пузаты, ад gaster, -tros = страўнік)

гіпатэтычная форма першасных мнагаклетачных, якая нагадвае гаструлу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

кардыяспа́зма

(ад гр. kardia = уваход у страўнік + спазма)

стойкае функцыянальнае парушэнне праходнасці ніжняга аддзела стрававода.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

◎ Кіру́х ’страўнік жывёлы, кіндзюк’ (Нар. лекс., Вешт.). Магчыма, кантамінацыя кіндзюк і курдзюк (> курюкжурук).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

спаражні́ць, спаражня́ць

1. leer máchen, (ent)léeren vt; áusgießen* vt (выліць);

2. (страўнік) entléeren vt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мацю́к ’род зельцу з барановых або свіных унутранасцей’ (мядз., Нар. сл.). Зах.-укр. мацько, мацьок, жытом. мацьок, мацько ’свіны страўнік’ (ЛАПП). З польск. maciek ’тс’, ’сальцісон’, ’бруха’, ’страўнік, напханы кашай’. Паводле Вештарт (Бел.-польск. ізал., 20), польск. і ўкр. лексемы запазычаны з рум. mat ’кішка’, ’унутранасці’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)