стаў м

1. (сажалка) Teich m -(e)s, -e;

2. (запруда) Damm m -(e)s, Dämme, Stáudamm m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

праме́рзнуць сов.

1. промёрзнуть, прозя́бнуть, продро́гнуть;

2. (насквозь) промёрзнуть;

са́жалка ~зла да дна — пруд промёрз до дна

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ко́панка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Шырокая выкапаная яма, запоўненая вадой; кар’ер, сажалка. [Жабы] увечары спраўлялі хоры па брудных копанках, там, дзе некалі выбралі торф. Грамовіч. Раманюк выганяе гусей у правулак, нават зрабіў для іх копанку. Савіцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пруд м. са́жалка, -кі ж.; (запружённое место в реке) стаў, род. ста́ва м.; (небольшой) ставо́к, род. стаўка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

БЯРО́ЗА,

рака ў Беларусі, у Зэльвенскім і Слонімскім р-нах Гродзенскай вобл., левы прыток Шчары (бас. Нёмана). Даўж. 23 км. Пл. вадазбору 96 км². Пачынаецца каля в. Шулякі Зэльвенскага р-на. 13 км рэчышча ад вусця каналізавана, створана сажалка.

т. 3, с. 409

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

pool​1 [pu:l] n.

1. пла́вальны басе́йн;

Does the hotel have a pool? Ёсць у гасцініцы басейн?

2. лу́жа, лу́жына;

a pool of blood лу́жына крыві́

3. са́жалка; вір

4. аб’ядна́ны фонд

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

◎ Ко́пынь ’напайка, крыніца, капаная сажалка’ (Бяльк.). Гл. капаць. Да копань. Параўн. ст.-рус. копань, укр. копань, рус. копань ’тс’. Прасл. корань (Трубачоў, Эт. сл., 11, 16–17).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

staw, ~u

м.

1. сустаў;

staw łokciowy — локцевы сустаў;

2. сажалка; стаў; копанка; копань

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

*Ме́рхалаць, ме́рхолоць ’гразь, дрыгва’ (ТС). Палескае. Балтызм. Утворана ад балт. асновы merk‑ (параўн. літ. mer̃kti, лат. mḗrkt ’мачыць’, лат. mḗrks ’невялікая сажалка (азярцо) на лузе’) пры дапамозе суфіксаў ‑ол(а)‑ і ‑оць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

ВАДАЁМ,

натуральнае (возера) або штучнае (вадасховішча, сажалка, копанка) паглыбленне зямной паверхні, запоўненае бяссцёкавымі або з запаволеным сцёкам водамі. Бываюць пастаянныя або часовыя. Паводле хім. саставу і колькасці раствораных у вадзе соляў падзяляюцца на прэсныя і салёныя. У шырокім сэнсе пад вадаёмам разумеюць мора, акіян. Вывучае вадаёмы гідралогія.

т. 3, с. 432

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)