verdérbt

a сапсава́ны, распу́сны, разбэ́шчаны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

поро́чный

1. распу́сны; разбэ́шчаны; сапсава́ны; гане́бны;

поро́чный хара́ктер сапсава́ны (разбэ́шчаны, распу́сны) хара́ктар;

2. в др. знач. зага́нны;

поро́чные ме́тоды зага́нныя ме́тады;

◊

поро́чный круг зага́нны круг.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лабузава́ты ’распусны (пра дзіця)’ (ашм., Сл. паўн.-зах.). З польск. łobuzowaty ’тс’. Да лобус (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

immoral

[ɪˈmɔrəl]

adj.

1) амара́льны

2) разбэ́шчаны, распу́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Разбры́джаны ’разбэшчаны, распусны’ (Сцяшк. Сл.), параўн. бры́дзіна ’нягоднік’ (Юрч. СНЛ). Да бры́дкі (гл.). Параўнай таксама брыд 1 ’чад’ (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

распу́ста, -ы, ДМ -сце, ж.

1. Распусны лад жыцця.

Кінуцца ў распусту.

2. Свавольства, раздуранасць, адсутнасць дысцыпліны.

Залішняя распешчанасць вядзе да распусты.

3. ДМ -сту, Т -ам, м.; ДМ -сце, Т -ай (-аю), ж., мн. -ы, -пу́ст і -аў. Пра таго, хто разбэсціўся, раздурэў (разм.).

Не хлапец, а р.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

líederlich

a

1) неаха́йны

2) распу́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

áusschweifend

a

1) нястры́мны

2) распу́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

búhlerisch

a пагардл. бессаро́мны, непрысто́йны, распу́сны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

jurny

юрлівы, распусны, жарсны; тэмпераментны, пажадлівы

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)