Анічу́ць ’ні ў якай меры’, з прыслоўя чуць пры дапамозе прыстаўкі ні і ўзмацняльнай часціцы а (Шуба, Прыслоўе, 182).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ *Ламок, лажком ’ламаючы’ (Юрч. Вытв.) — адназоўнікавае (форма тв. скл.) прыслоўе (як цішком, нагбом і г. д.). Да ломіць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нагато́ве

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
нагато́ве - -

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

напрыканцы

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
напрыканцы - -

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наўсуцэ́ль

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
наўсуцэ́ль - -

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

старо́жа

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
старо́жа - -

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Атру́бам ’адным чынам’ (Жд.). Прыслоўе ўтворана ад аддзеяслоўнага назоўніка атруб (атрубіць ’адсячы’ — Нас., 379), суадносіцца з творным склонам гэтага назоўніка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

*Пла́вам, пла́вом ’уплаў’ (драг., З нар. сл.). Прыслоўе ў форме Тв. скл. назоўніка плаў (гл.), як пешшу, пехатой, (сваім) ходам.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Во́чым, во́чымна ’надта’ (Шн., 1, рэч.; Сцяшк., КТС). Запазычанне з рус. очень, оченно ’тс’; параўн. бел. о́чынь < рус. оч́ень (Шуба, Прыслоўе, 184).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ву́на ’вунь’ (Яўс.), ву́нака ’вунь’ (шчуч., З нар. сл.), ву́накі (Яўс.). Да вун 2 з т. зв. «пустымі» суфіксамі (Шуба, Прыслоўе, 62).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)