мабі́льны, -ая, -ае.

1. Рухомы, здольны хутка перамяшчацца.

Мабільныя войскі.

2. перан. Здольны хутка дзейнічаць, прымаць рашэнні.

3. Звязаны з функцыянаваннем пераносных радыётэлефонаў.

Мабільная сувязь.

М. тэлефон.

|| наз. мабі́льнасць, -і, ж. (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спець², 1 і 2 ас. не ўжыв., спе́е; незак.

1. Рабіцца спелым (пра гародніну, злакі і пад.).

На полі спее ячмень.

2. перан. Прымаць закончаную форму; канчаткова складвацца.

У іх спелі новыя планы.

|| зак. паспе́ць, -е́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

sunbathe [ˈsʌnbeɪð] v. загара́ць; прыма́ць со́нечныя ва́нны

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

assimilate [əˈsɪməleɪt] v.

1. засво́йваць, прыма́ць;

assimilate new ideas прыма́ць но́выя ідэ́і

2. асімілява́ць; асімілява́цца;

assimilate immigrants асімілява́ць імігра́нтаў

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

сабо́равацца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак. і незак.

1. Прыняць (прымаць) сабораванне.

2. толькі незак. Зал. да сабораваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ангажы́равацца, ‑руюся, ‑руешся, ‑руецца; зак. і незак.

Уст.

1. Прыняць (прымаць) ангажэмент.

2. толькі незак. Зал. да ангажыраваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вянча́цца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.

1. Прымаць царкоўны абрад шлюбу.

2. Зал. да вянчаць.

•••

Вянчацца на царства — каранавацца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыма́цца несов.

1. (о растениях) принима́ться, прижива́ться; (при прививке) привива́ться;

2. страд. принима́ться; убира́ться; см. прыма́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

przyjmować

незак. прымаць;

гл. przyjąć

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Разо́нт: у разонт прымаць ’улічваць, прымаць пад увагу’ (Нар. Гом., Ян.), разо́н ’увага’ (Сцяшк. Сл.), ’упэўненасць, адвага’: грошы много даюць разону (Сержп. Казкі). Ад рэзо́н ’слушнасць, рацыя’, ’довад’. Застаецца незразумелым з’яўленне ‑т.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)