рэакцыяне́р, -а, мн. -ы, -аў м.

Прыхільнік палітычнай рэакцыі², вораг прагрэсу, дэмакратыі.

Крайні р.

|| ж. рэакцыяне́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

палітру́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Асоба ваенна-палітычнага саставу, якая кіравала палітычнай работай у падраздзяленнях вайсковых часцей Савецкай Арміі (да 1942 г.).

П. роты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гібелі́н

‘прадстаўнік палітычнай плыні ў Італіі ў XII-XVI стст.’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. гібелі́н гібелі́ны
Р. гібелі́на гібелі́наў
Д. гібелі́ну гібелі́нам
В. гібелі́на гібелі́наў
Т. гібелі́нам гібелі́намі
М. гібелі́не гібелі́нах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

агітпу́нкт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў, м.

Агітацыйны пункт, мясцовая ўстанова для масава-палітычнай работы сярод насельніцтва.

А. пры выбарчым участку.

|| прым. агітпу́нктаўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

эсэ́р, -а, мн. -ы, -аў, м. (гіст.).

Скарачэнне «сацыяліст-рэвалюцыянер» — прадстаўнік палітычнай партыі.

|| ж. эсэ́рка, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак.

|| прым. эсэ́раўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

арэапа́г, -а, м. (кніжн.).

1. Вышэйшы орган судовай і палітычнай улады ў старажытных Афінах.

2. перан. Сход аўтарытэтных асоб для рашэння якіх-н. пытанняў (іран.).

Вучоны а.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абструкцыяні́зм, ‑у, м.

Кніжн. Сістэма палітычнай барацьбы шляхам абструкцый.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Госполитизда́т (Госуда́рственное изда́тельство полити́ческой литерату́ры) уст. Дзяржпалітвы́д, -да м. (Дзяржа́ўнае выдаве́цтва паліты́чнай літарату́ры).

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарадаво́лец, ‑льца, м.

Гіст. Член тайнай палітычнай арганізацыі народнікаў «Народная воля».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

радыкал,

член палітычнай партыі, якая змагаецца за карэнныя рэформы; прыхільнік крайніх дзеянняў і поглядаў.

т. 13, с. 239

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)