Мізгі́р ’павук’ (Растарг.), укр. мизгир, рус. мизгирь і мазгарь ’тс’. Відавочна, балтызм. Параўн. літ. mègsti (1‑я ас. mezgù), лат. mezgt (1‑я ас. megžu) ’вязаць, завязваць’, mazgs, літ. mãzgas ’вузел’, ст.-в.-ням. mâsca, ст.-ісл. mo̦skvi ’пятля’ (Траўтман, 172; Мюленбах-Эндзелін, 2, 591; Фасмер, 2, 619; Дзмітрыеў, RÉS, 39, 1961, 176).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ткаць несов., в разн. знач. ткать;
т. пало́тны — ткать холсты́;
паву́к тчэ павуці́нне — пау́к ткёт паути́ну;
яго́ фанта́зія тчэ дзі́ўныя во́бразы — его́ фанта́зия тчёт удиви́тельные о́бразы
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Скарпіён ‘ядавіты павук’ (ТСБМ, Ласт., Некр. і Байк.), ст.-бел. скоропей ‘тс’. Карскі (1, 257) прыводзіць склонавую форму слова з т. зв. другім поўнагалоссем ст.-бел. скоропіѧмъ (XVI ст.), для якой падае рэканструяваную аснову *skъr̥p‑. Запазычана з ст.-слав. скоръпии, што з грэч. σκορπίος ‘тс’ (Фасмер 3, 654). Сучаснае беларускае слова, відаць, з рускай мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
аранеяло́гія
(ад лац. aranea = павук + -логія)
раздзел арахналогіі, які вывучае павукоў.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
арахнало́гія
(ад гр. arachne = павук + -логія)
раздзел заалогіі, які вывучае павукападобных.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
гнафо́за
(н.-лац. gnaphosa)
павук сям. гнафазідаў, які жыве пад камянямі.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
зо́ра
(н.-лац. zora)
павук сям. клубіянідаў, які пашыраны ў лясах.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
мізуме́напс
(н.-лац. misumenops)
павук сям. бакаходаў, які жыве на кветках.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
пізау́ра
(н.-лац. pisaura)
павук сям. пізауравых; жыве на ўзлесках, палянках.
Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)
◎ Пу́цак ’таўсцяк’, памянш. пуначак (пу́цочек) ’поўненькае, тоўсценькае дзіця’ (Нас.), сюды ж польск. pucek ’тс’, якое Банькоўскі (2, 962) лічыць утварэннем няпэўнага паходжання. Да пу́ца (гл.).
◎ Пуца́к ’пацук’ (віц., беш., Нар. сл.; в.-дзв., рас., Сл. ПЗБ; ЛА, 1), пуцу́к ’тс’ (глыб., ЛА, 1). Аналагічнае да пувак ’павук’ (гл.), магчыма, пад уплывам пучкаваты ’таўставаты’ (Нас.). Гл. пуіуук.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)