сасло́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да саслоўя (у 1 знач.). З расчыненых за памостам дзвярэй паказаўся гурт суддзяў і саслоўных прадстаўнікоў. Колас. // Абумоўлены прыналежнасцю да якога‑н. саслоўя. Саслоўныя прывілеі, Саслоўныя інтарэсы.

2. Заснаваны на падзеле грамадства на саслоўі; уласцівы грамадству, падзеленаму на саслоўі. Саслоўная сістэма выбараў. Саслоўны антаганізм.

3. Уласцівы прывілеяваным саслоўям; каставы. Саслоўны дух. □ У беларускай літаратуры тэма выкрыцця саслоўных забабонаў займае досыць значнае месца. Ярош.

•••

Саслоўная манархія гл. манархія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

...АРХІЯ

(ад грэч. archē улада, вяршэнства),

частка складаных слоў, якая абазначае форму ўлады, кіравання, напр., алігархія, манархія.

т. 1, с. 534

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

абсалю́тны, -ая, -ае.

1. Безумоўны, неабмежаваны, узяты па-за ўсякім параўнаннем.

Абсалютныя і адносныя паказчыкі.

А. чэмпіён (спартсмен-пераможац у мнагабор’і).

2. Поўны, канчатковы.

А. спакой.

Абсалютная большасць (пераважная большасць). Абсалютная манархія (самадзяржаўе). А. слых (слых, які дакладна вызначае вышыню любога тону). Абсалютна (прысл.) правільна.

○

Абсалютны нуль — самая нізкая тэмпература (-273,15 °С).

◊

Абсалютны нуль — пра нікчэмнага, зусім бескарыснага ў якой-н. справе чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абсалю́тны absolút, únbedingt; únbeschränkt (неабмежаваны);

абсалю́тная бо́льшасць absolúte Méhrheit;

абсалю́тная мана́рхія absolúte [únumschränkte] Monarchíe;

абсалю́тнае паслушэ́нства únbedingter Gehórsam

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мана́рх ’асоба, якая ўзначальвае манархію’ (ТСБМ). З рус. мовы. Аднак ст.-бел. монарха ’тс’ (XVI ст.) — са ст.-польск. monarcha ’тс’, якое з с.-лац. monarcha < ст.-грэч. μονάρχης ці μόναρχος ’адзінаўладны’. Ст.-бел. монархия са ст.-польск. monarchija (Булыка, Лекс. запазыч., 23 і 32). Крукоўскі (Уплыў, 81) мяркуе, што бел. манархія было запазычана з рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

аўтакра́тыя

(гр. autokrateia)

форма кіравання, пры якой адной асобе належыць неабмежаваная ўлада ў дзяржаве; манархія, самадзяржаўе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

даміна́т

(лац. dominatus = панаванне, адзінаўладдзе)

неабмежаваная рабаўладальніцкая манархія, якая ўстанавілася ў Рымскай імперыі ў канцы 3 ст.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

сасло́ўны в разн. знач. сосло́вный;

~ныя інтарэ́сы — сосло́вные интере́сы;

~ная сістэ́ма вы́бараў — сосло́вная систе́ма вы́боров;

○ ~ная мана́рхія — сосло́вная мона́рхия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Форма праўлення 4/222, гл. Алігархія, Арыстакратыя, Дэмакратыя, Манархія, Рэспубліка

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

абсалюты́зм

(фр. absolutisme, ад лац. absolutus = поўны, неабмежаваны)

форма дзяржаўнага кіравання, пры якой вярхоўная ўлада поўнасцю належыць адной асобе, неабмежаваная манархія, самадзяржаўе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)