◎ Кро́ўкач ’крук, крумкач’ (Дразд.). Параўн. літ.krauklys ’варона’, якое магло кантамінавацца з крумкач (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
hang up
а) паве́сіць што (на крук, вяша́к)
б) паве́сіць тэлефо́нную тру́бку
в) адклада́ць; затры́мваць
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
◎ *Прабо́ец, проббец ’крук’ (ТС), параўн. серб.-харв.npoöojau ’прабойнік’. Дэрыват ад прабіць < біць з суф. ‑ец.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Скарако́л ‘дзве ніткі, скручаныя ў адну’ (Жд. 2). Казлова (Этимология–1982, 51) параўноўвае з балг.крачо́л ‘калашына’, дыял.краке́л ‘крук, кручок’, макед.кракел ‘крук’, в.-луж.kročel ‘крок’, на падставе якіх узнаўляецца прасл.*(s)korkъlъ/*(s)korčьlъ, дэрываты прасл.*(s)korkъ, што з семантычнага боку недастаткова абгрунтавана. Параўн. карачкі і карачун (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
баго́р, ‑гра, м.
Жалезны крук на доўгай жэрдцы для расцягвання бярвенняў у час пажару, на сплаве лесу; бусак. Людзі не праяўлялі вялікай ахвоты ў тушэнні пажару. Марудна сноўдаліся з вёдрамі, з лапатамі, з пажарнымі баграмі.Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
звыча́йна, прысл.
1.Прысл.да звычайны.
2. Большай часткай, пастаянна. [Сабака] не выспаўся або так штось заленаваўся, бо не кінуўся адразу да мяне, як рабіў гэта звычайна.Колас.Крук, на якім звычайна вісела дубальтоўка, быў пусты.Курто.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
grapnel
[ˈgræpnəl]
n.
1) абарда́жны крук
2) малы́я́кар з трыма́ ці больш кручка́мі (для ло́дак); ко́шка f.
Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)
карэ́ц, ‑рца, м.
Драўляная або металічная пасудзіна з ручкай для зачэрпвання вады, квасу і пад.; конаўка. На гэты крук дзед вешаў берасцяны карэц, якім усе пілі ваду з крыніцы.Грамовіч.Вольга карцом мерала малако, налівала ў гладышкі.Мележ.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Ды́ба ’прылада катавання’ (БРС), ’слуп у студні, на якім вісіць крук для выцягвання вядра з вадой’ (Касп.). Да ды́ба́ць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
буксі́рны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае дачыненне да буксіра. Буксірны трос, крук.
2. Які цягне што‑н. за сабой на буксіры (у 1 знач.). Як толькі прайшоў крыгаход, на рацэ затарахцеў буксірны кацер і пацягнуў з аднаго на другі бераг вялізны паром.Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)