Erschlíeßung

f -, -en

1) адкрыццё (чаго-н.)

2) асвае́нне (якого-н. краю)

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

bewildering [bɪˈwɪldərɪŋ] adj. які́ азадачвае/бянтэ́жыць/здзіўля́е;

There is a bewildering variety of flora in this area. Флора гэтага краю проста здзіўляе сваёй разнастайнасцю.

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

пааджына́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Аджаць ад краю чаго‑н. усё, многае. Пааджынаць жыты ад дарогі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паадко́шваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Адкасіць ад краю чаго‑н. усё, многае. Паадкошваць віку ад межаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аджа́ць, адажну́, адажне́ш, адажне́; адажнём, адажняце́, адажну́ць; адажні́; аджа́ты; зак., што.

1. Зжаць жыта, пшаніцу і пад. на невялікай частцы поля ад краю.

А. жыта ад дарогі.

2. Адпрацаваць на жніве ўзамен за што-н.

А. за дапамогу ў касьбе.

|| незак. аджына́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

адкасі́ць, -кашу́, -ко́сіш, -ко́сіць; -ко́шаны; зак., што.

1. Скасіць невялікую частку чаго-н. (ад краю).

А. траву ад дарогі.

2. Пакасіць пэўны час; скончыць касьбу.

Ён тры дні адкасіў.

3. Адпрацаваць на касьбе ўзамен за што-н.

А. за доўг.

|| незак. адко́шваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

гід

(фр. guide)

экскурсавод-праваднік пры групе турыстаў, які знаёміць іх з выдатнымі мясцінамі горада, краю.

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

по́льскасць, ‑і, ж.

Уласцівасць, прыкмета польскага (у 1 знач.). [Пшэбора] Наўперад зняў канфедэратку, Як сведку польскасці ў краю. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ *На́беражны, на́бэрэжны ’перапалены (аб гаршках)’ (Вярэн.). Магчыма, да бераг ’край’, г. зн. ’з надтрэснутымі краямі’ або ’той, які стаяў з краю (пры абпальванні)’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

гік

(гал. gijk)

гарызантальная бэлька, прымацаваная адным канцом да ніжняй часткі мачты, для расцягвання ніжняга краю паруса.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)