Géhren

m -s, - тэх. трохвуго́льнік, клін; вуго́льнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

абе́гаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.

Тое, што і абабегаць (у 3, 4 знач.). Абегаў Уладзя ручавіну, І клін, і пасечку, лагчыну. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

утачы́ць ​1, утачу, уточыш, уточыць; зак., што.

Сточваючы, звузіць шырыню (ляза).

утачы́ць ​2, утачу, уточыш, уточыць; зак., што.

Шыючы, уставіць кавалак матэрыі. Утачыць клін у рукаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

камба́йнер, ‑а, м.

Механізатар, які працуе на сельскагаспадарчым камбайне. А цяпер вакол шчаціна пожні. Прыйдуць трактары араць сюды, Бо дажаў пшаніцы клін апошні Толькі што камбайнер малады. Смагаровіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кі́нуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; заг. кінь; каго-што; зак.

1. Зак. да кідаць.

2. заг. кінь(це). Ужываецца ў значэнні слоў: спыніце, не трэба. Кіньце пець!

•••

Кінуць кліч — звярнуцца з заклікам.

Кінуць-рынуць — паспешліва адправіцца куды‑н., спыніўшы работу, занятак.

Кінуць якар — спыніцца дзе-небудзь, уладкавацца на пастаяннае жыхарства.

Куды ні кінь вокам — усюды.

Куды ні кінь — усюды клін гл. клін.

Хоць (ты) кінь — пра што‑н. дрэннае, непрыгоднае.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліто́н, ‑а, м.

Разм. Тое, што і паліто. [Яўрэй] увесь сваім абліччам выхаплены з мінулага — і чорны доўгі палітон, бліскучы картуз, і сівы клін барады, і такія ж пэйсы. Мікуліч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Keil

m -(e)s, -e клін

éinen ~ in (A) (éin)tréiben* — заклі́ньваць, забіва́ць клін (у што-н.)

éinen ~ in die gégnerischen Réihen tréiben* — раско́лваць шэ́рагі праці́ўніка

◊ ein ~ treibt den ánderen — ≅ клін клі́нам выбіва́юць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Клыно́чак ’хустка’ (ДАБМ). Хустка, павязаная «клінком». Да клін 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

змятушы́ць, ‑тушу, ‑тушыш, ‑тушыць; зак., каго-што.

Абл. Прывесці ў замяшанне; змяць. Тут немцам не пашанцавала. Не памог і дэсант. Тут стала артылерыйская часць і змятушыла на шашы нямецкі танкавы клін. Чорны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Кліны́ ’прарэх у штанах’ (Янк. Мат., Сцяц., Жд. 3). Гл. клін 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)