Verbum

забо́й¹, -ю, м. (спец.).

У шахце: канец горнай выпрацоўкі, які паступова прасоўваецца ў ходзе работ і з’яўляецца рабочым месцам гарняка.

|| прым. забо́йны, -ая, -ае.

прыкла́д¹, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

Расшыраны канец ружэйнай ложы, які служыць для ўпору ў плячо пры стральбе.

Ударыць прыкладам.

|| прым. прыкла́дны, -ая, -ае.

по́зна, пазне́й, прысл.

1. Пад канец або пасля якога-н. часу.

Вярнуўся п. ўночы.

2. Не ў тэрмін, пасля ўстаноўленага ці патрэбнага часу.

Заявы падаваць ужо п.

пасле́дак, -дка, мн. -дкі, -дкаў, м. (разм.).

1. Апошняе дзіця ў сям’і.

2. мн. Рэшткі чаго-н.

Даесці паследкі.

◊

На (самы) паследак — у апошнюю чаргу, на самы канец.

лацінаамерыка́нцы, -аў, адз. -ка́нец, -ка́нца, м.

Насельніцтва Лацінскай Амерыкі.

|| ж. лацінаамерыка́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. лацінаамерыка́нскі, -ая, -ае.

Лацінаамерыканскія краіны.

Л. варыянт іспанскай мовы.

амі́нь, а́мэн, часц., у знач. вык.

1. Заключнае слова пропаведзі, малітвы ў знач. «так», «сапраўды».

2. наз., м. (толькі Н адз.), каму-чаму. Канец (уст.).

Цяпер яму а.

безнадзе́йны, -ая, -ае.

Які не пакідае надзеі на што-н., не дазваляе разлічваць на добры канец або паляпшэнне чаго-н.

Б. хворы.

Безнадзейнае становішча.

|| наз. безнадзе́йнасць, -і, ж.